Andere reisblogs

Jan en Mieke naar Italië 2021

 

Aangezien onze geplande reis naar Vietnam in 2020 niet door kon gaan door de corona epidemie leek het ons veiliger om dit jaar met onze plannen iets dichter bij huis te blijven.

Het uiterste zuiden van Italië, en in het bijzonder Puglia, stond al langer op mijn lijstje en dus besloten we om een tour d'Italia te doen met onze trouwe Nimbus.

We gaan eerst een week naar Frankrijk, waar we samen met de kinderen een huis hebben gehuurd, en daarna, op 12 september, rijden wij met de Nimbus door naar Italië.

Ik heb weer een hele planning gemaakt, we hebben maar 3 weken de tijd om langs de ene kant van het land naar beneden te gaan, over te steken, en dan aan de andere kant weer omhoog, en ondertussen bezoeken we allerlei moois, vooral veel mooie natuur, maar ook Cinque Terre (allang op mijn  bucketlist), Pompeii, al sinds ik kind was wilde ik dat eens zien, en Rome, kwestie van dat toch ook eens gezien te hebben. 

We kijken er dan ook naar uit, ook al is het een volle drukke planning en zal het geen ontspannen rust vakantie worden. 4 weken weg van huis, zo lang zijn we nog nooit weg geweest, benieuwd of het ons gaat lukken. 

 

Italie

 

Zondag 12 september

 Na een heerlijke week in Frankrijk waar we in een geweldig huis zaten samen met de kinderen en waar we de eerste verjaardag van kleine Stan hebben gevierd, zijn de kinderen weer huiswaarts gereden en zijn wij begonnen aan onze tour d’Italia.

 Het was niet druk op de weg, wat heerlijk rijden was. We hebben grotendeels autostrade gedaan, het was meer een zaak van kilometers maken dan van gezellig rondrijden. De peage in Frankrijk wordt anders wel duurder en duurder, echt niet normaal, hier 20€, dan weer een piepklein stukje voor 9€, dan weer 19€, om de haverklap moesten we wel ergens onze visa kaart insteken, ik heb maar niet geteld hoe vaak en hoe veel maar ik begon toch wel te denken dat we toch niet te vaak meer de peage moeten nemen, je bent failliet.

 We zochten eigenlijk naar een tankstation waar we CNG, aardgas, konden tanken maar dat is in Frankrijk wel een probleem. Er zijn heel heel weinig stations waar je dat kan krijgen en als er zijn, rond de grote steden, dan heb je meestal een speciale tankkaart nodig. 

Pas in Chambery, een paar honderd km onderweg konden we eindelijk weer eens gas tanken omdat ze daar wel Visa aanvaardden. Gelukkig hebben we ook nog een grote benzinetank, anders hadden we wel zwaar in de problemen gezeten. 

 Nu tuften we vrolijk door, het was prachtig weer, om niet te zeggen heel warm.

 Er stond 430 km op het programma, redelijk doenbaar zou je zeggen, maar de Nimbus rijdt nu eenmaal niet gigantisch hard, gemiddeld 100 km per uur.

 Gelukkig hadden we nergens file, af en toe even een korte stop om iets te eten of naar de wc te gaan maar toch duurde het een hele tijd voor we bij de grens met Italie kwamen. We reden wel door het indrukwekkende landschap van de Alpen, temidden van de bergtoppen en bossen, echt heel mooi.

 De grens kwam eigenlijk nogal sneaky, een klein bordje langs de kant in het midden van de Frejus tunnel, waar we ook alweer 56€ voor moesten dokken. Het is dan ook wel een gigantisch lange tunnel, 12,8km, en het leek eindeloos te duren. Het was een drukkend gevoel en ik voelde me echt ongemakkelijk worden. Ik heb nooit gedacht dat ik last had van claustrofobie, maar hier zat ik toch echt wel te snakken naar het einde.

 En toen we aan de andere kant naar buiten kwamen waren we dus in Italie. Onder een mooie blauwe lucht reden we het land binnen. 

 De hele dag was ik wel niet in jubelstemming want mijn zorgvuldig uitgezochte planning was volkomen in duigen aan het vallen.

 Het plan was om eerst naar Cinque Terre te rijden en daar 2 nachten te blijven en dan de dorpen te bezoeken. Helaas, alle campings die ik had aangeschreven stuurden dat ze vol zaten en ons niet konden ontvangen.

En dan het weerbericht, dat sprak van een hele week regen en onweer in het deel waar wij deze week zouden zijn. 

Een dagje regen is niet leuk maar een hele week, daar werd ik echt niet vrolijk van.

 We besloten dus om de planning helemaal om te gooien en sneller naar het zuiden door te rijden, eigenlijk om de hele rondrit in tegengestelde richting te doen.

 Dat betekent dat we morgen bijna 600 km moeten rijden, een heel eind voor de Nimbus, en voor Jan natuurlijk.

De wifiverbinding is niet optimaal dus het duurde even voor ik alles wat had uitgezocht. En toen had ik nog verschillende weerkaarten die elkaar tegenspraken, de een had het over zon en 30 graden, de ander regen en onweer en 26graden voor dezelfde streek

Enfin, we hebben de knoop toen toch maar doorgehakt, ook omdat we niet op de campings terecht konden die ik had uitgezocht, we rijden door en hopen dan Cinque Terre op de terugweg te doen.

 Vandaag zijn we volgens plan gestopt in een camper overnachtingsplaats in Chionocco, een stukje voor Turijn.

Eerste Italiaanse overnachting in Chianocco

Het is hier niet bijzonder, op de foto’s was het mooi groen maar in het echt is alles compleet verdord, geen sprietje groen gras, het riviertje hiernaast is een dun stroompje, bomen zijn echt dood en verdroogd, het heeft hier in geen weken, zelfs maanden, geregend. De mensen hier zijn ongetwijfeld blij met de aangekondigde regen maar voor ons is het dikke pech, hebben wij weer.

 Enfin, we zien wel, we kunnen er toch niets aan doen behalve het ondergaan, en misschien valt het allemaal nog mee.

Uitzicht van uit de camper

 Maandag 13 september

 Vanmorgen werd ik om 7h wakker na 8h als een blok geslapen te hebben. Ik keek benieuwd naar buiten… schitterend weer! 

Dus ik direct helemaal vrolijk, dat was een meevaller.

 Na het ontbijt waren wij om 9h al onderweg voor onze lange tocht zuidwaarts. 

 Over de rit zelf valt niet bar veel te vertellen, enkel autostrade. Het verkeer viel redelijk mee, gelukkig, want er waren om de haverklap wegenwerken, als het druk geweest was hadden we de halve dag in de file gestaan. 

 Enkel rond de steden was het behoorlijk druk, we passeerden (uit de verte) Turijn, Piancenza, Parma (van de ham), Bologna (van de worst) en het weer bleef schitterend, om niet te zeggen WARM. Maar we klagen niet ☺️ 

Het spectaculairste wat er onderweg gebeurde was het gas tanken, van de snelweg af. Zo weinig stations als er in Frankrijk waren zoveel zijn er in Italie MAAR, ze hebben hier een andere koppeling en die past niet op onze camper. Dat zou nog iets nuttigs zijn wat Europa kan doen, dat gelijk trekken, maar goed. Bij het eerste station kwam het meisje direct aanzetten met een passend tussenstuk en het lukte perfect. 

 De tweede keer was het direct aan de autosnelweg, dat vind je nergens bij ons, wij blij, maar de vrolijkheid was van korte duur want hier kon de man geen tussenstuk voorzien, dus geen gas, en we rijden nu dus gewoon op benzine. Gelukkig dat we dat nog kunnen, anders hadden we grote problemen. 

We zijn in het noorden van Italie wel 10 peagehokjes tegen gekomen, om de 10- 15 km stond er weer een hokje, kleine bedragen elke keer, 2€, 1,90€, … Maar het tikte wel aan. Meer naar het zuiden kregen we dan toch een ticket, terwijl we alweer klaar zaten met de visakaart. En toen in een keer door naar het zuiden, 540 km autostrade in totaal. Toen we dan ook de snelweg eindelijk af gingen durfde ik dan ook bijna niet te kijken naar het reuzenbedrag dat er op zou staan… en toen bleek het ‘maar ‘ 28€, dus totaal niet in verhouding met de kleine stukjes in het noorden. 

Enfin, dat was dus een meevaller.

 We moesten toen nog 65 km, het landschap werd steeds mooier, prachtige bergen en bossen, de lucht was strakblauw, we waren echt op vakantie. 

 We reden naar de camping die ik in mijn planning had uitgezocht, ik had niet gereserveerd dus het was wel spannend of er plaats zou zijn.

Eerst kwamen we door het middeleeuwse stadje Cagli, wat we nog uitgebreid gaan bezoeken, nu enkel binnen gesprongen bij de supermarkt Conad, en kwamen 8km verder in Frontone, waar de camping is, Il Cinisco.

De poort was dicht en er stond  NIEMAND op de camping dus we dachten al dat hij gesloten was. Er stond wel een telefoonnummer op het hek dat ik maar belde en algauw kwam de dochter open doen. 

 We mochten kiezen waar we wilden staan, keuze genoeg dus, er bleek toch nog 1 tent te staan, we staan dus met 4 man op de hele camping, waarschijnlijk niet leuk voor hun, heerlijk voor ons, maar ja, het is ook naseizoen. 

Frontone: uitzicht op een castello van uit de camper

Heerlijke camping, echt mijn ding, ik voel hier heerlijke vibes. Het ligt direct aan een sprookjesachtig riviertje waar je in kan zwemmen, en met watervalletje, wel koud waarschuwden ze ons. Alles is hier, vanuit de camper prachtig zicht op een berg met een kasteeltje, een castello, boven op de top, echt geweldig. 

We waren helemaal blij, ik om de camping, Jan dat we er sowieso waren. 600km rijden met de Nimbus aan gemiddeld 95 km per uur is niet echt een feest. We zijn om  negen vertrokken en om half 6 waren we hier, met eigenlijk maar 1 stop onderweg op een parking waar we wat gegeten hebben, (echt mooie aires zoals in Franrijk zijn hier niet), het was dus niet evident en ik was best trots op hem. 

 Maar nu blijven we hier 3 nachten en gaan mooie dingen bezoeken en veel wandelen, vakantie vieren in plaats van alleen maar rijden. 

 Het jammere is dat het om 8h ‘s avonds al helemaal donker was, toch vroeger dan bij ons, we hebben werkelijk in het donker zitten eten, vishamburgers die we net gekocht hadden, maar die vonden we wat tegen vallen. Lekker warme douche genomen en verder wat gelezen. 

 Het weerbericht voor morgen is goed, daarna wordt het minder, maar gisteren hadden ze het over vandaag al over regen en onweer terwijl we de hele dag blauwe lucht hebben gehad, met wat sluierbewolking in het noorden en verder strakblauwe lucht, dus we gaan niet meer helemaal af op de weersvoorspellingen.

 Nu lekker slapen en morgen in de Furlo kloof gaan wandelen.

 Dinsdag 14 september

 Opgestaan onder een strakblauwe lucht dus helemaal happy, geweldig geslapen ook, dat was nodig.

Op ons gemak ontbeten, en toen bedachten we dat we toch maar eens moesten vertrekken naar de Furlo kloof

We zitten praktisch alleen op de hele camping

Onderweg naar de camping had ik al 2 borden naar de Furlokloof gezien dus dat moest lukken. Een paar kilometer na ons vertrek zagen we een tankstation met gas dus even gaan kijken, en daar hadden ze zelfs onze maat direct aan de pomp hangen, geen probleem. Wel raar dat die Italianen met twee verschillende maten werken. Wij dus vrolijk verder, de eerste afslag was afgesloten, (letterlijk overal wegenwerken hier) maar de tweede konden we wel af. Wij rijden het dorpje binnen, ik had het website adres van het bezoekerscentrum ingegeven, dus onze gps leidt ons daar naar toe. 

We komen aan op een achteraf parking, wel direct aan een mooie rivier, en aan een hangbrug over die rivier, maar geen bezoekerscentrum. 

Wij pakken onze wandelrugzak in, sluiten de Nimbus af met stuurslot, en extra slot voor het wiel, want we zijn doodsbang voor diefstal.

Enfin, wij die hangbrug maar over en we beginnen het pad aan de andere kant te volgen, de berg vrij steil omhoog, maar wel van het water weg, wat me niet logisch leek.

En we moesten nog verder van de rivier en nog verder omhoog, we twijfelden ondertussen echt of we wel op de goeie weg zaten. We hadden het nog gevraagd aan een Italiaans meisje dat we tegenkwamen maar die sprak nul Engels en zei enkel ‘avanti’, doorlopen dus.

Maar Jan checkte toch eens op zijn google maps en toen bleek dat het natuurpark zelf 7 km verder was en al om half een sloot en het was toen kwart over 12. Sluiten, een natuurpark? Het leek me totaal onlogisch maar goed, rare Italianen. Dus wat nu? We besloten om de planning maar weer aan te passen en morgen terug te komen, en vandaag Fosso de Teria te bezoeken, wat voor morgen gepland stond. 

Maar eerst gingen we eens kijken waar het nu precies was, kwestie van morgen direct goed te zitten.

Wij dus naar daar via google maps, we komen in het dorpje, eigenlijk meer een verzameling van verschillende restaurants en bars, 2 musea, een e-bike verhuur, een mooi park, toeristisch, we waren er dus.

De weg stopte daar ook, tenminste, was afgesloten met blokken. Verder was er geen bordje te zien, nul, nada, niets. We veronderstelden dat de ingang verder op die afgesloten weg was, maar waarom geen wegwijzer, geen bord met uitleg? We beginnen die weg af te lopen, langs een mooie groene rivier.

Rivier van de Furlo kloof

Al vrij snel kwamen we een koppel tegen, zij op de terugweg,  en we vroegen aan hun hoe het er verder op uit zag. Zij waren nog 2 km op die weg doorgelopen en die stopte vervolgens definitief, de hele route was hetzelfde als de plaats waar we nu stonden, weg langs de rivier en verder niets, geen officiële ingang. Zij waren in dezelfde situatie als wij, ook op zoek, ook geen idee, ook lichtelijk geïrriteerd. 

Enfin, we zijn dan maar omgedraaid en zijn weer vertrokken en besloten om nog eens uitgebreid de website te bekijken en morgen terug te komen. 

Dus dan maar naar Fossa di Teria, ik wist al dat dat niet simpel te vinden was, de uitleg was ‘een weggetje tussen de dorpen a en b. Ik vreesde er dus al voor. 

Maar ik had wel een adres van een website gehaald, dus dat ingegeven. Alleen, dat adres lag in een woonwijk, met geen bos of waterval in de buurt, dus weer verkeerd.

Maar google maps wist waar het was en stuurde ons de goeie kant uit, het was in de bergen, dus we reden over bochtige bergweggetjes. Uiteraard was er nergens een bord te vinden met  Fossa di Teria die kant uit, niets. De waterval stond wel aangegeven op de kaart van google maps, het bestond dus echt wel en we waren in de buurt, we moesten ergens parkeren en dan een weggetje in, en dan een stuk het bos inlopen. Simpel toch? 

Nee dus, het weggetje vonden we algauw, precies op de aangeduide plek. Het bleek alleen een priveweg, afgesloten met een hek en prikkeldraad. We hebben daar nog overal gezocht of er nog een ander weggetje was, zowel te voet, als met de auto, maar nee, nergens een weg waar we in konden. Ondertussen had ik ook geen bereik meer daar in de bergen dus we reden die weg op en af om te zoeken, maar nergens iets.

Toen had ik het even helemaal gehad met die idiote Italianen, hoe moeilijk kan het zijn om ergens een richtingaanwijzer neer te zetten, waterval die kant uit? Ik was woedend, zeker na het fiasco van vanmorgen, nu dit weer. Ik had hier 3 mooie dingen gepland om te bezoeken en de eerste twee konden we gewoon niet vinden. Daar sta je dan met je uitgebreide planning.

We reden dus maar terug naar Cagli. Op de heenweg, toen ik wel nog bereik had, had ik op google maps iets zien staan van piscina naturale, en er was ook een parkingkje waar een auto stond, uiteraard geen bord. 

Jan stopte daar en zei: dan gaan we dit maar bekijken, dus wij met handdoeken en waterschoenen een bergachtig geitenpad af, naar de rivier  beneden. 

Zwemmen in een piscina naturali

En het was daar prachtig, witte stenen en prachtig helder groen water. We hebben daar een tijdje gezeten, even kalmeren na alle frustraties. We zijn ook het water ingeweest, zelfs ik, al was het heel koud, en het was echt heel mooi daar, even een opkikker na de eerdere mislukkingen om iets moois te bezoeken, dit was ook mooi, een echt natuurlijk zwembad, diep ook, we konden op het diepste punt niet staan. We zijn daar echt even helemaal bijgekomen van de frustraties, toch iets leuks gedaan.

Ik was zo blij dat hij het had voorgesteld, weer helemaal opgevrolijkt.

Er was nog iets wat ik op mijn lijstje had staan, een natuurlijke rotsboog, arco di fondara, wat je bereikte na een wandelingetje van 20 minuten, dus dat kon nog net, het was ongeveer 16h ondertussen.

Mijn gsm had nog steeds geen bereik dus we reden terug naar Cagli, de bewoonde wereld, waar we weer bereik hadden. Bleek dat het nog wel 20 km rijden was maar kom, dat kon nog.

Slechtste idee ooit.

Google maps stuurde ons de bergen in, werkelijk een steile berg naar boven, via allemaal piepkleine haarspeldbochten, weggetjes die totaal kapot waren, hier en daar ingestort, de haarspeldbochten waren zo krap dat de Nimbus er amper op kon draaien, af en toe een dorpje waar je nauwelijks doorheen kon, zo smal was het daar. we passeerden trouwens nog het dorpje Moria. Goddank zijn we nergens tegenliggers tegengekomen, op die 6 km naar boven.

Eenmaal boven moesten we simpelweg die berg weer af, weer 6 km over tientallen mini haarspeldbochten, ik was totaal verkrampt van angst en zo bang. Jan bleef gelukkig zijn kalme zelf maar had het wel moeilijk om de camper over al die kleine baantjes te manoeuvreren. De omgeving was prachtig maar ik heb er echt niet van kunnen genieten, en hij ook niet, ik door de angst, hij omdat hij zo voorzichtig moest rijden en alleen maar naar de weg moest kijken.

Eindelijk, eindelijk, beneden aan die berg, kwamen we dan op een ‘normale’ iets grotere weg uit, wij moesten links en rechts was het naar Cagli, een gewone weg naar Cagli, daar kwamen wij dus vandaan, (!) maar waarom google maps ons dan over die onmogelijke bergweg had gestuurd was een raadsel. 

Enfin, na 2 km moesten we die baan weer af en reden door weer een mini mini dorpje, wel schattig met een super cute pleintje en restaurantjes, echt mooi. Ook hier moesten we door zulke smalle straatjes rijden dat we zowat de spiegels moesten inklappen om de muren van de huizen niet te raken, een mevrouw keek ons verbaasd aan met een blik van: wat doen jullie hier in godsnaam met zo’n gevaarte?

Want helaas, opnieuw moesten we via een smal weggetje omhoog de bergen in, met talloze haarspeldbochten, kilometers lang.

Eindelijk kwamen we op de plek waar we volgens google maps moesten stoppen en nog een stukje lopend naar boven moesten.

Alleen, de parking daar was meer een uitwijkplaats, daar konden wij niet eens staan, en er was ook geen weg, een bord verwachtten we al niet eens meer.

Toen had ik het helemaal gehad, die rotsboog zou ik nooit meer zien, ik wilde alleen nog maar naar de camping, mijn verkrampte schouders rust geven.

Ik heb ook een heleboel lelijke dingen gezegd over Italie en het totale gebrek aan borden en uitleg.

Het is niet dat die dingen niet bestaan, ik heb er foto’s van gezien en daarop uitgezocht, wij konden het alleen niet vinden.

Dus moesten we in het volgende dorpje draaien en die hele rotweg weer naar beneden, weer al die haarspeldbochten, weer door dat smalle dorpje, weer langs diezelfde mevrouw die ons op de heenweg al zo raar bekeek. Ik snap nu waarom, die weg was totaal ongeschikt voor een camper.

Eindelijk kwamen we weer terug op die normale weg en we reden rechtstreeks naar Cagli, niet weer over die eerste berg. En het werd nog erger, want opeens zei Jan, hier hebben we gezocht naar de ingang van Fossa di Teria, en een tijd later reden we langs het parkinkje waar we gestaan hadden voor het zwemmen!

Dus we hadden na het zwemmen rechts de weg op moeten gaan in plaats van links, en dan hadden we die hele doodenge eerste berg al kunnen vermijden. Leve de moderne technologie, die brengt je overal zonder problemen, maar niet heus.

We zijn zonder problemen dan terug naar de camping gereden waar we echt wat hebben moeten bekomen van deze spannende dag. We hebben vandaag 100 km gereden en niets gezien van wat we wilden zien.

Gelukkig dat we nog zo’n mooi plekje vonden om te zwemmen anders was het echt een mislukte dag geweest. 

We hebben nog op de website van de Furlo kloof gezocht, niets gevonden over openingsuren of waar de ingang nu precies was. Je kon wel een app downloaden met de hiking trails, dat dus maar gedaan.

Alleen, die app was half in het Italiaans, er was een kaart van alle trails die je kon volgen. Maar waar het startpunt nu is is ons nog steeds niet duidelijk. Ja, ergens op de plaats waar we geweest zijn, maar daar hebben we dus niets gevonden.

Toch gaan we het morgen nog eens proberen, en dan in die restaurants eens vragen hoe of wat.

Want met het zoeken op internet hebben we nog zulke prachtige foto’s gezien, het is daar schitterend, als je het kunt vinden. 

Morgen is Jan jarig, hopelijk wordt dat een veel betere dag dan vandaag. 

Riviertje naast de camping

 Woensdag 15 september

 Vandaag was Jan jarig en vandaag gingen we de Furlo kloof bezoeken, de foto’s die ik ervan gezien had waren zo mooi, een canyon waar je door kon wandelen, naast prachtig groen water, tunnels nog uit de Romeinse tijd. Volgens de website was het een makkelijke wandeling van 1,5 a 2h, dus precies mijn ding.

 Wij dus opnieuw naar Furlo, op precies dezelfde plaats geparkeerd als gisteren ook nog. 

We wilden bij de bar informatie gaan vragen maar die was gesloten, dus het museumpje binnen gestapt. Het meisje was zeer vriendelijk, sprak redelijk Engels maar met een zwaar accent.

 Wat we begrepen was dat de kloof zelf volledig was afgesloten wegens gevaar voor naar beneden stortende rotsen, ook de tunnels en alles lagen op die route maar konden dus niet meer bezocht. Dergelijke informatie was nuttig geweest om op de website te zetten, die hebben we gisteravond nog bekeken maar geen letter daarover. 

 Wat we wel konden doen was een wandeling naar een mooi uitzichtspunt over de kloof, dacht ik. Ze had het over 5 km en ze had het over eerst een stuk met de auto rijden, maar alleen als je een 4x4 had.

 En na gisteren durfden we dat de Nimbus niet meer aan te doen, en 5 km lopen, dat kunnen we echt wel. 

 Ze wees ons de weg, die was meer aan het begin van het dorpje en hadden we dus gisteren gemist.

uitzicht op het dorpje Furlo waar we vandaan komen

 De weg ging direct steil naar boven, via allemaal haarspeldbochten. Tussen de bomen zagen we al een stukje van de kloof en dat zag er mooi uit. 

De weg zelf was prima, veeeel beter dan de weggetjes die wij gisteren gereden hadden dus we hadden al iets van, goh, dit hadden we best kunnen rijden. 

Het mooiste zicht op de Furlokloof wat we na 2 dagen proberen hebben gezien

 Wij klauterden dus een paar kilometer naar boven via die haarspeldbochten, het was behoorlijk steil maar het ging. 

Tot de weg stopte en overging in een stenig pad, dat was dus waar ze het over had met haar 4x4.

 En het bleef maar stijgen, ik zag sterretjes en mijn hartslag was 148, het ging echt niet goed, en het bleef maar eindeloos doorgaan, ik zag dubbel maar door de gedachte aan het mooie uitzichtspunt hield ik vol.

Jan sleurde met de rugzak, dus die had het nog zwaarder, maar hij wandelt graag en heeft niet zo’n last van bergop als ik, voor mij is dat echt een ramp.

 We bleven maar stijgen, we zaten ondertussen al op een andere berg. We waren dankbaar dat we dit gisteren niet gedaan hadden in de brandende zon, vandaag was het  (gelukkig) nogal bewolkt, want anders was het echt een ramp geweest.

 Enfin, het was dus afzien, omhoog en omhoog, nergens een stukje naar beneden, enkel stijgen, ik vond het echt niet leuk, het was te zwaar voor mij. Maar ik deed het voor Jan, leuk voor zijn verjaardag.

Veel drinken hadden we ook niet bij ons, we waren hier niet op voorzien, dus we moesten ook nog zuinig zijn met wat we hadden. Bankjes stonden er niet, we kwamen een waterbak tegen met een kraan maar die werkte niet, enfin, het zat allemaal niet mee.

 Eindelijk, eindelijk kwamen we aan het einde van het pad, en daar was een barretje, alleen, die was gesloten, uiteraard, dat kon er ook nog wel bij.

Langs die bar liep dan een pad naar het panoramisch uitzicht, nog een paar honderd meter over stenen klauteren.

 En eindelijk, eindelijk  kwamen we bij het uitzichtspunt.

 En ik zag NIETS, niets van de kloof, nog geen stukje rivier of water, enkel de bergen tegenover ons, dat was het. Jan kroop wat verder over de rotsen naar voren en zag dit: 

Uitzicht na 7km omhoog geklommen te hebben en 600m enkel gestegen.

Ik was zoooo teleurgesteld, we kwamen speciaal om de Furlokloof te zien, nu al voor de tweede keer, ik had 7km afgezien, 600m steil omhoog geklommen,  en nu zag ik het nog niet, alles voor niets.

 Er was nog een tweede uitzichtspunt, 10 min verder omhoog, dus misschien daar… Dus nog wat verder geklommen, maar helaas, ook hier was niet echt iets te zien. 

 Dat was echt de druppel, ik had het helemaal gehad met die Italianen, met Italie, met deze vakantie die ik zo zorgvuldig had voorbereid maar waarvan nog NIETS was gelukt. Ik heb geroepen en getierd, ik wilde naar huis, ik was het spuugzat. Arme Jan probeerde mij te troosten maar ik was even niet voor rede vatbaar. 

 We moesten over dezelfde weg terug, maar nu dus alles naar beneden. En dat ging uitermate soepel, ik ben die berg bijna afgestormd, ik wilde weg. 

 Eindelijk terug bij de camper, dorstig de halve frigo leeggedronken, ik voelde me ondertussen wel wat beter maar toen kreeg Jan een inzinking.

 Het plan was om Cagli te gaan bezoeken, het middeleeuwse stadje waar we nu al 2 dagen omheen gereden hadden, en wat heel mooi zou zijn, en daar sjiek te gaan eten voor Jan zijn verjaardag. 

 Maar we vonden geen parking voor onze Nimbus en Jan had het helemaal gehad, die was op. Dus na wat vergeefs rondrijden besloten we naar de camping terug te rijden en hier in Frontone in het plaatselijke restaurant te gaan eten. Ondertussen was het gaan regenen, tenminste, 20 druppels die zachtjes vielen, nauwelijks genoeg om het stof te laten liggen, meer een korte verfrissing, want het duurde echt niet lang.

 Wij lopend om half 7 naar daar, het meisje sprak letterlijk nul Engels maar gebruikte google translate om te zeggen dat de keuken pas om half 8 open ging.

 Wij dus terug naar de camping, nog geen 10 minuten lopen en hebben daar wat zitten lezen, we kwamen allebei tot rust.

 Dus na een uur wij weer terug naar daar, de eigenares van de camping had ons een specialiteit van de streek aangeraden dus dat ging Jan eens proberen.

 Het restaurant was op zich niet gezellig, neon verlichting in de eetzaal, maar het eerste mandje warm soort brood dat ze kwam brengen was wel al veelbelovend, super lekker.

Enfin, Jan bestelde dat wat Erica had aangeraden, en ik nam iets van Porchetta. We voelden ons wel stom want we konden letterlijk NIETS van het menu lezen, alleen die porchetta kende ik en patatas frittas klonk ons natuurlijk ook wel bekend in de oren.

 Al gauw bracht ze een grote tapasplank met verschillende soorten worst, en hamsoorten, en soorten brood met hummus achtig beleg en crostini’s, en een groot bord spinazie met nog iets erdoor. 

Verjaardagsdiner in Frontone

 Het was totaal niet wat we verwacht hadden, maar kom, we zijn op vakantie dus je eet wat je krijgt. De frietjes waren nergens te zien, maar ach, met al die soorten brood was dat ook niet nodig. En die spinazie, dat is iets wat we allebei absoluut niet graag eten, maar om niet onbeleefd te zijn schepten we toch maar wat op. Ik vond het niet eens echt vies, en Jan vond het zelfs lekker en nam verschillende porties. Het was heel lekker en we aten ons allebei vol. We hadden ook een fles witte wijn geprikt uit de wijnlijst en die was ook lekker, alleen blijkbaar nogal sterk, na 1 glas had Jan al iets van: ik heb genoeg anders loopt het hier uit de hand, en ik heb ook stiekem mijn tweede glas weer in de fles geschonken. We hadden dus allebei al meer dan genoeg gegeten en gedronken en zaten net te overleggen of we nog een dessert zouden nemen, de tiramisu stond mij wel aan maar op dat moment zat ik al zo vol dat ik het toch maar niet ging doen. En net op dat moment komt ze weer naar onze tafel met een groot gebraad en een gigantische bak frieten, dat was blijkbaar mijn bestelling. Alleen al het zien van al dat eten was genoeg om mij misselijk te maken en we hadden direct iets van: neem maar weer mee, sorry, we zullen het betalen maar dat kunnen we echt niet op. Dus zij weer met die schalen naar de keuken. Kwam ze weer terug met haar telefoon en google translate, of we het als take away wilden meenemen. Kijk, dat was een briljant idee. Ze hebben het keurig ingepakt, wij hebben de ruim halve fles wijn die nog over was (ook niet onze gewoonte) ook nog meegenomen en we hebben dus een volledige maaltijd voor morgen. We schaamden ons wel, stomme toeristen, maar we hebben ook veel gelachen, dus de dag is toch nog vrolijk geëindigd. 

 Donderdag 16 september

 Slecht geslapen, en wat saggerijnig opgestaan, ik had zelfs de neiging van: ik wil naar huis. Het weer was ook somber, behoorlijk bewolkt. 

Het weerbericht voor de hak van de laars was echter wel goed, zonnig zelfs, dus dat vrolijkte me weer op en gaf nieuwe moed. 

 Dus alles ingepakt en de heerlijk rustige camping Il Cinisco in Frontone verlaten. 

 We reden dus verder naar het zuiden, over de snelweg, richting Pescara.

 Onderweg had ik een stop voorzien, bij een vogelreservaat, aan zee, in San Benedetto di Tronto. 

 En o wonder, we vonden het reservaat direct, en stond zelfs een bordje bij de ingang met een vogel er op en ‘Benvenuti’ We hadden het zomaar gevonden! 

 Maar na dat bord stopte de info verder weer. Het was een zandpad waar ook nog wat boerderijen aan lagen en velden beplant met jonge plantjes, pompoenen of courgettes , zoiets.

En daartussen lag een veld, met gras, en fruitbomen, we zagen vijgen, druiven, appels, peren,.. aangeplant voor de vogels. We zijn geen fanatieke vogelkenners maar de enige vogels die we zagen waren meeuwen en spreeuwen, niet echt heel interessant dus. Dat veld waren we in een kwartier over en dat was het dus. 

 Weer een lichte teleurstelling, maar ik had het bedoeld om even de benen te strekken en dat hadden we dan toch gedaan. 

We hadden zoveel tijd over dat we nog even het binnenland in zijn gereden naar het middeleeuwse stadje Ascoli Picenza om dat eens te bezoeken.

Ascoli Picenza

Er was een speciale camperparking dus wij daar naar toe. Het was weer op zijn Italiaans georganiseerd, niet dus. We volgden braaf de borden maar moesten toen zo’n korte draai maken, een ijzeren hek in, dat we dat niet haalden, en dus nu een deuk(je) erbij hebben in de Nimbus 😢 De opzichtster van de parking kwam met haar fiets en we moesten haar volgen en ze deed een andere ingang open Het zou nuttig geweest zijn als ze ons daar direct naar toe gestuurd hadden…

 Maar goed, wij dus de stad in, voornamelijk op zoek naar een gelateria, we zijn al 4 dagen in Italie en ik heb nog maar nul Italiaanse ijsjes gehad. En hier bleek het ook moeilijk, nergens een ijsbar te vinden, wel kraampjes met gefrituurde olijven 😳 We hebben daar wat rondgelopen, een mooi middeleeuws stadje met pleinen en kerken en mooie gebouwen, maar geen gelateria’s. We zijn dan op het hoofdplein op een terras gaan zitten waar ze ook ijs serveerden , een mooi ouderwets gebouw, en lekker artisanaal ijs, alleen niet veel soorten. Maar we hadden eindelijk Italiaans ijs gegeten! 

Het plein in het Middeleeuwse stadje Ascoli Picenza   

Op de terugweg naar de auto kwamen we dan toch een gelateria tegen, maar toen was het te laat.

 Vervolgens doorgereden naar Penne, waar ik een agroturismo had geboekt. Penne bleek trouwens op 11km te liggen van Farindola, waar Miriana haar moeder vandaan kwam, haar moeder die we 3 weken geleden hebben begraven. 

We moesten weer over een heleboel kleine weggetjes rijden maar we kwamen er toch, de zon scheen weer en we kregen een prachtige plek, met prachtig uitzicht. Er waren zelfs een douche en wc, helemaal voor ons alleen want we waren de enigen die er stonden, prachtig uitzicht, geen buren, het was geweldig. Ik had gelezen dat je daar gratis kon staan als je daar ook een maaltijd bestelde en de reviews over het eten waren geweldig. Helaas konden wij dat niet want mevrouw moest naar het ziekenhuis dus had andere dingen aan haar hoofd. Maar gelukkig hadden we de doggy bag uit het restaurant, wat groentjes erbij en wij hadden een perfecte maaltijd. 

Het was trouwens nog grappig, toen we net waren geïnstalleerd vond Jan vlak naast zijn voet een scrabble letter, de J ! Die hebben we meegenomen en ligt nu als talisman in de Nimbu

Op de agroturismo in Penne

                            

De Scrabble letter J, net naast Jan zijn voet

 Heerlijke sfeer daar, we voelden ons helemaal happy. Ik had precies in mijn hoofd eindelijk de knop omgedraaid, en kon gewoon genieten, ondanks alle plannen die niet gelukt waren, het werd een perfecte avond.

Vreemd olijven bos naast de camper

            

Vrijdag 17 september

 Vanmorgen toen we opstonden was het vrij bewolkt, maar met mijn nieuwe laissez faire attitude trok ik het mij niet aan. 

Op ons gemak ontbeten en vertrokken van onze zalige plaats, op weg naar iets anders wat ik had uitgekozen als tussenstop om te bezoeken, Fonti di Lavori, een lichtblauwe rivier, het weer werd beter en beter, zonnig en al. 

 Ik had een adres, maar tot nu toe was dat niet echt nuttig geweest. Maar oh wonder, dit keer werkte het wel, we reden er recht naar toe, en de laatste kilometers stonden er zelfs bordjes! En er was een parking voorzien ook nog 😳 We konden er nog net bij en wij dus naar beneden, naar de rivier. En die was inderdaad zo indrukwekkend blauw als op de foto’s, en je rook het ook duidelijk, de sulfur, rotte eieren. 

Het prahtige blauwe water in 
Fonti di Lavino 

 We hebben een eind langs die prachtige rivier gelopen, en een heleboel foto’s gemaakt. Eindelijk, eindelijk, was een van mijn plannen gelukt, eindelijk echt iets bezoeken wat de moeite waard was. Want het was daar echt heel mooi, er was langs het pad door het bos ook een soort van kunstroute, beelden en installaties van plaatselijke kunstenaars, het een al wat boeiender dan het andere. 

 We hebben daar dus een hele tijd doorgebracht, niet in de rivier gezwommen, dat mocht op sommige plaatsen, maar de geur hield wel tegen, om dan in de camper te gaan zitten stinken, nee, dank u. En het weer was ook helemaal zonnig toen we daar waren, wat het natuurlijk nog veel mooier maakte. 

 Een keer terug bij de auto begon het zwaar te bewolken maar het was nog steeds heel warm. 

We moesten toen toch nog een 200km rijden, de oorspronkelijke planning was natuurlijk andersom, eerst ver rijden, dan rivier, dan nog een kleine 40km naar de camping.

 Vandaag hebben we ook onze eerste file gehad op de Italiaanse wegen, weer bij wegwerken, die hier overal zijn. Op zich wel nodig, want de staat van de kleine binnenweggetjes is in het algemeen erbarmelijk, wegens totaaal kapot, ik heb me al verschillende keren geëxcuseerd bij de Nimbus, voor wat we hem allemaal aandoen.

 En hij is zo flink, en ik ben nog steeds zo blij met hem, niet groot, en toch hebben we alles wat we nodig hebben. Elke keer als ik weer iets nuttigs tevoorschijn tover ben ik best trots. En trots op Jan die zijn stuurmanskunsten toch al vaak heeft moeten bovenhalen deze vakantie.

 We hebben eerst 140km over de autostrade gereden en toen moesten we er af want  we kwamen bij het schiereiland Gargano, eigenlijk het ‘spoor’ van de laars.

Daar zou onze camping zijn, maar toen was het nog 60 km rijden. Het was een geweldige weg, vrij breed, en totaal niet druk. We reden even hard als op de peage, maar dus veel goedkoper, en geen verkeer, echt een feest. De omgeving was ook mooi. Je merkt echt dat je hier veel zuidelijker zit, overal olijfboomgaarden en honderden oleanders langs de kant van de weg, zelfs gigantische bloeiende cactussen en we hebben ook palmbomen gezien, dus echt wel vakantie. Al was het wel de hele tijd redelijk bewolkt en was de zon niet echt te zien. 

 De laatste 20 km waren wel zwaar, weer veel haarspeldbochten, en we reden ook een weg in, op aanwijzing van de gps, waar eigenlijk geen campers in mochten. Maar het moment dat we het bord zagen waren we eigenlijk al ingedraaid en konden we ook niet meer terug, omdraaien was helemaal geen optie op die smalle baan. We zijn verschillende auto’s tegen gekomen, maar dankzij een wonder elke keer als er net een uitwijkplaats was, maar het was wel zenuwslopend om daar te rijden, wetende dat we in fout waren. Het bleek een shortcut te zijn, en gelukkig kwamen we op een grotere wel toegestane weg. De hele dag hadden we vanaf de autostrade de zee al gezien maar nu reden we er echt vlak naar toe, de camping die ik had uitgezocht lag ook direct aan zee. Toen we dachten dat we er waren bleek het nog 8 km te zijn over smalle bochtige weggetjes en dat was er wat teveel aan. Ik zat met het zweet in mijn handen, en voor de weg, en om het feit dat verschillende campings die we onderweg tegen kwamen gewoon helemaal gesloten waren. Daar had ik geen rekening mee gehouden dat dat kon gebeuren. Dus ik vreesde het ergste, op de camping aankomen, die echt helemaal aan het einde van 8 km bochten in een baai ligt, dus een doodlopende weg en dat die dan dicht zou zijn. Het was dus spannend. 

 Maar halleluja, hij was open, we werden vriendelijk ontvangen, we moesten uitstappen en de jongen nam ons mee in een golfkarretje en liet ons het hele terrein zien. De eerste mogelijkheid was een plaats DIRECT AAN HET STRAND, voor mij was het toen al goed, maar hij reed maar door, we konden ook een plaats kiezen met eigen badkamer (maar niet pal aan zee). Er zijn appartementen, er is nog een zwembad, er zijn winkeltjes, we hebben twee strandstoelen en een parasol op het strand, kortom, we kregen een hele tour. 

 Enfin, wij dus de plaats direct aan zee genomen, we kijken echt pal op de Adriatische oceaan uit. Weer iets afstrepen van mijn bucketlist, ‘s morgens kunnen buiten stappen en zo de zee in lopen. Ik was dus helemaal gelukkig, juichend zelfs. Jan moest even bijkomen want die laatste 20 km hadden er wel weer ingehakt.

 We zijn hier om half zes toegekomen en hebben hier dus voor de camper zitten genieten van het zicht op en geluid van de zee en de golfjes die kwamen aanrollen.

Zonsondergang in Peschici, zicht van bij de camper

Gegeten en om negen uur, in het stikdonker, heel romantisch een strandwandeling gemaakt. Zalig met mijn voeten in de branding, het water is behoorlijk warm, langs het water gelopen met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de lichtjes van de camping, die in een baai ligt, met aan allebei de uiteinden rotsen. Het was genieten.

En volgens het weerbericht zou het morgen zonnig worden! Helemaal happy! 

 Zaterdag 18 september

Heerlijk rustig dagje vandaag.

 Ik werd vroeg wakker, om een uur of 6, en bedacht dat het misschien leuk zou zijn om de zonsopgang te zien van over de zee, dus ik er uit. 

 De lucht was helemaal helder, het beloofde een prachtige dag te worden. Maar de zon kwam op net achter de rotsen van de baai dus dat heb ik niet gezien.

Ons uitzicht direct vanuit de camper, zeezicht

 Maar het weer was geweldig, we hebben genoten van een rustdag/ stranddag. Dat was eigenlijk wel heel welkom en het was geweldig. 

 Vanmorgen eerst afgewassen, en een machine was gedraaid, dat was ook weer eens nodig. En toen ik mijn huisvrouwelijke plichten had vervuld zijn we op het strand gaan liggen, bij onze plaats hebben we ook twee strandstoelen en een parasol inbegrepen in de prijs, dus daar hebben we van geprofiteerd. 

Baai van Manacorra op het schiereiland Gargano

Dagje zalig genieten op het strand met blauwe zee en blauwe lucht

 We hebben gezwommen in de zee, allebei, het water was behoorlijk warm, en dat zeg ik als koukleum. Op het strand was het niet te heet, er was een windje, niet teveel, maar het was gewoon perfect. Ik heb eigenlijk het grootste deel van de dag op het strand gelegen en gelezen, en af en toe in zee gesprongen. Jan heeft vanmiddag wat geslapen, die was daar blijkbaar hard aan toe. Kortom, een heerlijk ontspannen dag, weer helemaal verzoend met Italie. Tegen het einde van de middag zijn we de rots van de baai hier eens opgeklommen, en we zagen letterlijk een luchtschip voorbij komen, een parapente met een bootje eronder, nog nooit gezien, wel grappig.

Zicht op de baai van Manacorra

Een luchtschip, letterlijk en figuurlijk

                                                  

Daarna mijn planning nog eens nagekeken, we wilden eigenlijk nog wel een nachtje blijven maar dat bleek niet mogelijk qua tijd.

 De tickets voor Pompeii had ik 2 weken geleden besteld maar die datum lukte niet meer nu we de reis in tegengestelde richting maken.

 Gelukkig was er een gratis annulerings policy.

 Alleen, toen ik dat effectief online probeerde te veranderen zei de computer dat dat niet kon, geen annulering. Ik dacht echt dat ik gek werd, dat had ik toch gelezen? Site opnieuw bekeken en ja hoor, dat stond er echt. 

Dus opnieuw contact gezocht, weer al die stappen opnieuw gezet, om opnieuw van de computerbot te horen dat het niet kon. Maar nu eiste ik een chat met een echt mens, en daar heb ik tegen geklaagd en die heeft het dan alsnog in orde gemaakt voor 2 dagen later, een hele opluchting want het was toch wel 60€, dus een beetje zonde om dat te laten lopen en de eerder bestelde datum was voor ons onmogelijk om te halen, we hebben nog veel te veel te bekijken. 

 Dus morgen vertrekken we hier, met spijt, en gaan dan echt de hak van de laars in en stadjes bezoeken, het eigenlijke doel van de vakantie. 

 Zondag 19 september

 Vanmorgen camping La Baia di Manoccora in Peschici met spijt verlaten, het was er zalig. 

 We trokken verder naar het zuiden, tenminste, dat was het plan, adres ingegeven en alles.

 Maar de gps stuurde ons naar de autostrade, op zich niet erg, maar hij stuurde ons TERUG naar de autostrade, 65km terug, dezelfde bochtige route die we op de heen weg gevolgd hadden. Ik snapte er niets van, zag de logica er niet van in. En toen we na 65km terug noordwaarts gereden waren, ja, toen sloeg hij af naar het zuiden. Ik heb het op de kaart nagekeken en we hebben zeker 100 km omgereden. Dat was niet de bedoeling, mijn hele dagplanning om zeep. 

 Eerst reden we naar Polignano a mare, een stadje tegen en in de rotsen, wat er op foto’s heel mooi uitzag.

Het zeer fotogenieke Polinano a Mare

 Alleen, toen we daar aankwamen na 245km, was het daar druk en vol, we konden geen parkeerplaats vinden, alle parkings waren vol, iedereen stond overal. We gingen er nog 1 proberen en dan gaven we het op. Het bleek een busparking, een heel stuk buiten de stad, maar we hadden plaats. We twijfelden wel of we het terug zouden kunnen vinden maar met google moest het lukken. 

 Wij dus op zoek naar het historisch centrum, en dat lukte redelijk goed, en we vonden het vrij vlot. 

 Daar bleek ook waarom het zo druk was, het is sowieso een toeristisch stadje maar vandaag was er ook nog een wielerwedstrijd en daarvoor waren de Italianen blijkbaar massaal uitgerukt met de hele familie, alle pleinen en terrasjes waren vol. 

 Het historische centrum bleek echt wel super schattig, een doolhof van kleine straatjes en steegjes en overal terrasjes, en overal mensen. Bij elk uitzichtspunt over de rotsen waar de huizen op zijn gebouwd stonden er mensen, het was soms aanschuiven om het goed te kunnen zien. Maar het was ook wel geweldig mooi, heel fotogeniek, en echt gezellig, alleen iets te druk, dat zijn we gewoon niet meer gewend. 

  

We hebben op een terrasje een ijsje gegeten en zijn terug naar de camper gelopen die we soepel terugvonden.

 Mijn planning was om nog de witte stad Ostuni te bezoeken, maar met de onverwachte omweg vanmorgen, en nu de extra kilometers tot buiten de stad zaten we wat in tijdnood. 

 Dus geen Ostuni, maar zijn direct doorgereden naar de overnachtingsplaats die ik had uitgezocht, direct aan zee, gratis op de parking van restaurant Rokamel, in Roca Vecchia. 

 We waren ondertussen echt de hak van de laars binnen gereden, toch wel bijna 400km weer gereden. In deze regio was het trouwens wel triest om te zien, de olijfboomgaarden die hier massaal zijn, zijn allemaal aangetast door de beruchte olijfboom ziekte, hele boomgaarden met dode bruine bomen, kilometers en kilometers achter elkaar. Ze liepen van onder wel weer uit, maar dat duurt nog jaren voordat dat weer gaat opbrengen, voor de mensen een ramp, voor ons geen vrolijk gezicht.

 Het laatste stuk reden we over de kustweg en daar was het DRUK, de Italianen waren echt massaal  aanwezig voor een stranddag, het is zondag vandaag en het was weer mooi weer, heel warm en blauwe lucht. Onderweg stond elke parking bij een strand stampend vol, dus ik begon alweer te zweten of we nog wel plek zouden vinden. We kwamen hier om half 6 aan, na wat zoeken, en het grootste deel was toen zo ongeveer aan het vertrekken, dus we hadden geluk.

 We hebben dus toch weer een prachtige plaats, weer direct uitzicht over een baai met allerlei rotsen en de zee, weer mooi zicht direct uit de camper, iets wat ik toch elke keer probeer te vinden. 

Uitzicht vanuit de camper, in Rocca Vecchia, de donkere vlek op de voorgrond is de schaduw van de Nimbus☺️

grotta della Musica

 Eerst een wandeling gemaakt over die rotsen, en een paar poelen gevonden waar je mooi kan zwemmen, misschien morgenochtend, als het niet zo druk is. 

Vervolgens zijn we in het restaurant gaan eten, op wiens parking we staan, het eten was lekker, entrecote met heerlijke frieten (stukken gefrituurde aardappel eigenlijk) en sla, dus nog eens zoals thuis, en een zalige tiramisu toe.

 We hebben genoten, zowel van het uitzicht als van het eten, en het was toch weer een mooie dag geweest, ondanks alweer een aanpassing in mijn Planning, we hebben toch weer mooie dingen gezien en lekker gegeten. We zijn gelukzakken dat we dit allemaal kunnen doen en meemaken. En het weer valt zo goed mee, we zijn nu precies een week in Italie, en vorige zondag toen we aankwamen waren de vooruitzichten zoooo somber, en dat is heel heel erg meegevallen, al heel veel zon en warmte gehad, alleen op Jan zijn verjaardag 20 druppels regen, niet de moeite. 

 Morgen zouden we naar het zuidelijkste puntje van Italie rijden, het doel van de reis, vanaf dan is het weer naar boven. 

 Maandag 20 september

 Vanmorgen vrij vroeg wakker geworden, we hebben de stoelen buiten gezet tot dicht bij de zee en hebben daar ontbeten met voorgesmeerde broodjes en koffie en thee. Daarna onze badspullen aangetrokken en naar het natuurlijke zwembad gelopen wat we gisteren hadden gezien, nu was er niemand en we hebben daar heerlijk wat rondgeploeterd, het was zeker niet koud. 

Overnachten met de camper direct aan zee

Toen vertrokken om een kilometer verder weer te stoppen bij la grotta poesie, iets waar ik me op verheugd had van de foto’s. Op de parking moesten we een ticket kopen maar hij wilde onze visa niet aanvaarden en de Italiaanse instructies begrepen we niet, dus we lieten het maar zo en gingen het terrein op. We moesten daar wel 3€ de man betalen maar kom. 

 Het terrein zelf was ook een archeologische site maar mij ging het vooral om de grotta del poesie. Dat was eigenlijk een groot gat in de rotsen, dezelfde soort rotsen als bij grotta del musica waar we dus gestaan hadden, en de poel waar we eerder vanmorgen gezwommen hadden.

Rocca Vecchia: grotta delle poesie

 Maar deze was wel veel groter, veeeeel mooier en indrukwekkender. Het was eigenlijk een gat in de rotsen met prachtig groen water waar je in kon zwemmen.

Jan is er ook effectief in gaan zwemmen, ik durfde niet. Niet dat het niet aantrekkelijk was maar je moest rotsen afklauteren om erin te geraken en dat durfde ik niet, niet heel veel mensen deden het ook, het was trouwens nog vroeg, een uur of 9, druk was het niet echt. Mooi was het wel, niet alleen de grot, maar ook de rotsen en de groenblauwe zee er om heen. 

Jan aan het zwemmen in Grotta della Poesie

                                                   

 We zijn daar een ruim uur gebleven, nog wat over het terrein gelopen en toen terug naar de camper gegaan, het was ook steeds drukker aan het worden. Helaas bleek er op de Nimbus een papier te hangen, we hadden een boete omdat we de parking niet betaald hadden, die we niet hadden kunnen betalen maar ja, dat wisten zij niet. Dat was even balen, we weten ook niet hoeveel, we begrepen echt niets van wat er op het papier stond dus we hebben het maar even opzij gelegd, in de hoop dat er niets van komt, net zoals die boete die we ooit in Frankrijk gehad hebben. 

 Doorgereden naar het stadje Otranto, ook een mooi middeleeuws stadje, iets als Polignano, maar een kleinere versie, ook in het historische centrum zulke mooie schattige kleine straatjes met veel terrasjes, en veel souvenirwinkeltjes, wel mooi en gezellig om eens door te lopen. 

Het stadje Otranto 

   

We hebben daar wel eindelijk verschillende gelateria’s gevonden en ik heb eindelijk, na ruim een week, amareno ijs gegeten. We hebben daar een anderhalf uur rondgelopen, ook over de vestingsmuren waar je bij helder weer Albanie kon zien liggen, het was zonnig en helder maar Albanie zagen we niet. 

Bij helder weer zou je vanuit Otranto Albanie kunnen zien, ondanks het mooie weer zagen we het niet

 Terug naar de camper, op deze parking was het weer niet gelukt met de visa maar hadden we nu na minuten lang proberen met cash betaald, niet nog een boete, dank u. 

We stelden de gps in op San Maria de Leuca, waar het zuidelijkste punt van de hak en trouwens heel Italie is. Ik had gelezen dat de coastal route de mooiste was, maar de gps zei dat daar verschillende stukken niet geasfalteerd waren en Jan zag het dan ook niet zitten, we hebben de Nimbus al genoeg aangedaan deze vakantie, dus namen we de autostrade verder naar het zuiden.

 Na een tiental km was het gas weer bijna op en moesten we nog eens gaan tanken, wat op zich soepel ging, van de 5-6 keer ondertussen is het maar 1x mislukt, dus positief. Maar door de omweg die we daarvoor gemaakt hadden raakte de gps nogal in de war en duurde het veeeeel langer om in San Maria te raken.

 Maar we kwamen er, dankzij google maps, niet door de stad maar rechtstreeks naar het uiterste puntje, Punta ristola.

Het was er helemaal niet druk, wat we wel hadden verwacht, en we konden ook makkelijk parkeren en moesten nog maar een paar honderd meter lopen om op het uiterste zuidelijkste punt van Italie te komen, het doel van deze reis.

 We waren er!   

Jan en Mieke op Punta Ristola, het uiterste zuidelijkste puntje van Italie

                                 

Veel foto’s gemaakt, het weer was prachtig, strakblauwe lucht, bijna geen volk daar, alles was geweldig. We hebben daar een tijdje zitten genieten van het uitzicht en het idee: we zijn er, van af nu moeten we weer noordwaarts, zuidelijker kunnen we niet meer. 

 Eigenlijk was mijn plan om daar in de buurt naar een camping te gaan maar het was nog vroeg in de middag en Jan was nog fris en wilde best nog een stuk rijden.

 Dus zouden we vandaag nog een stuk rijden naar een camping die ik oorspronkelijk had uitgezocht, een 130 km terug naar boven. Dan hoefden we morgen bijna niet rond te rijden. 

 En echt waar, terwijl we weer noordwaarts reden begonnen er allemaal wolken op te komen.

Het was gelukkig niet druk op de weg, maar het waren ook geen grote wegen, veel waar je maar 50 mocht, en vervolgens een heel stuk kustweg waar je op sommige stukken maar 30 mocht. 

Het viel dus niet echt mee qua tijd voor we eindelijk bij de camping waren, we waren best wel moe en toen bleek de camping gesloten, hek dicht en geen camper of tent te zien. 

 Grote teleurstelling, vooral omdat hier in de streek amper campings zijn.

Toen ik opnieuw op zoek ging in mijn Campercontact app, en de park4night app en google maps, bleken er wel een heleboel camperplaatsen te zijn maar geen campings.

En dat wilden we absoluut, elektriciteit voor de airco en warme douches waren een vereiste voor de nacht.

Onderweg waren we ook al amper campings tegen gekomen dus we zagen het even somber in. De reviews voor de paar campings die ik vond waren ook slecht, douches met muntjes, of douches die enkel gebruikt konden worden als de eigenaar ze ter plekke voor je opende, onvriendelijke eigenaren, bureaucratie, ofwel gigantisch duur, 48€ per nacht! 

Ik vond dan toch nog een camping, redelijk geprijsd, wel verouderd sanitair, 15 km verder op, dus wij daar maar heen, in de hoop dat die wel open was. Maar na een paar km zagen we opeens toch nog een bordje met camping dus wij gingen eens kijken. Hij was open, er was plaats, douches waren inbegrepen, en hij kostte 25€ per nacht, kortom, we waren dolblij en het was direct verkocht. We hadden een plaats op Camping Sanmaij in Leporano, Tarento.

 Sterker nog, ook deze camping ligt direct aan zee, en we hebben zelfs weer zicht op zee, de vijfde nacht op rij, ik dus weer gelukkig ☺️

Katten en zwembad van camping Sanmaij in Tarente

Er was ook een zwembad, daar zijn we eerst ingedoken om wat op te frissen na die lange alweer hete dag. Er was een prachtig uitzicht op de zee en de kust en de bergen in de verte, alles viel enorm mee. De douches erna waren warm, ik heb eten gekookt, en ondertussen was het alweer donker, om 7h is het hier stikdonker, we eten bijna elke avond bij kaarslicht.

 De overschot hebben we aan de schuwe wilde katten gevoerd die hier rondlopen. Nog wat gelezen en alweer vroeg naar bed. 

Morgen niet heel ver rijden en wat stadjes bezoeken., en het weer zou alweer mooi worden! 

 Dinsdag 21 september

Vanmorgen was het weer een prachtig helderblauwe lucht toen we opstonden, mooi zomers vakantieblauw, waar de groene bomen dan zo prachtig tegen afsteken, alle wolken van gisteren waren helemaal verdwenen. 

Alweer zicht op zee vanuit de camper

 Op ons gemak ontbeten en afgewassen, we hebben hier een eigen afwasbak per camperplaats,  nog nooit gezien, nog wat restjes aan de hongerige katten opgevoerd en we vertrokken. 

 Gister bij aankomst had ik aan mevrouw nog aangeboden on direct te betalen, kwestie van direct te kunnen vertrekken maar ze verzekerde ons dat vanaf 8h de receptie constant bemand was. Niet dus, toen wij daar om 10h stonden, klaar om te vertrekken, was er niemand, poort was gesloten, dus we moesten wachten.

 Na 10 min kwam mijnheer dan toch, hij excuseerde zich wel voor de vertraging, dat wel.

 Enfin, wij op weg naar Taranto, de eerste stop van de dag, en dat bleek eigenlijk maar  10km verderop te liggen, we waren eigenlijk nog maar net onderweg. Daar eerst bij de Lidl binnen gesprongen, een grote, met veel keus, ik vond dit leuker dan bij de Conad.

 Daarna de stad in, ik had gelezen dat er een oude stad was, verbonden met bruggen naar de nieuwe stad, en nog zoals in de tijd van toen.

We reden dus eerst door de nieuwe stad, en dat was een drama, het was DRUK, overal overal verkeer, en dan de ondertussen normale wegwerkzaamheden, en dan die Italianen die als gestoorden rijden, wegmarkeringen die hier niet lijken te bestaan, de rijbanen worden een beetje naar eigen inzicht ingevuld, een rommeltje dus, en het ergste, overal tekort aan parking, dus ze zetten zich werkelijk overal neer, aan beide kanten, soms er dwars in,  zodat er amper tot geen plaats is om te passeren, ja, een klein Italiaans autootje, maar geen bus zoals de onze. Verschillende keren zijn we werkelijk centimeters langs geparkeerde auto’s moeten rijden om erdoor te kunnen, het was een nachtmerrie en Jan raakte aardig over zijn toeren in die straten. Ik heb hem nog nooit zoveel horen vloeken als deze vakantie. Een parking voor onze bus was helemaal niet te vinden, en als we van de hoofdweg af zochten dan waren die straten dus vol met raar geparkeerde auto’s, een stadsparking vonden we sowieso niet. Zelfs op de hoofdweg, waar 3 banen in file voorbij reden, waar er wegwerken waren, waar chaos heerste, stond er gewoon iemand geparkeerd, hij zat er zelfs nog in, en iedereen moest daar dus weer omheen, extra chaos dus. 

 We besloten al na een kwartier vergeefs rondrijden dat het beter was om door te rijden, dan maar geen bezoek aan Tarento, we wilden alleen maar zo snel mogelijk weg. 

Maar ook dat was niet simpel, alleen de stad weer uit rijden was een drama, elke keer als we dachten dat we de stad bijna uit waren draaide de weg weer af, weer de stad in, weer file. 

Eindelijk raakten we op de autosnelweg, zonder kleerscheuren dan nog, bijna een wonder, en omdat Jan een goede chauffeur is. 

 Op dus naar de volgende halte, Martina Franca, de tweede grootste stad van Puglia. We hadden direct al iets van, we gaan het proberen, maar niet lang, als het daar ook zo’n puinhoop is rijden we direct door. 

 En ja, het was weer een chaos in die stad, weer geen parking te zien, ook al zochten we naar een parking buiten de stad, liever nog een stuk lopen, maar nee, nergens iets, dus we zijn er zo snel mogelijk weer vertrokken. 

 Het derde stadje op de planning was Locrotondo, wat een van de mooiste stadjes, Piu belli, van Italie zou zijn, en dat wilde ik toch echt heel graag bezoeken. Van op de weg zag het al zo mooi uit, een witte stad op een heuvel.

De prachtige witte stad Locrotondo 

Hier vonden we gelukkig wel algauw een vrij verlaten busparking, buiten de stad. 

We begonnen op goed geluk te lopen, richting de witte kathedraal die overal boven uit torende.

                                                                               

En we waren er al snel, bleek dat die parking heel gunstig gelegen was, vlakbij het oude stadscentrum, centro storico, precies daar waar we moesten zijn. 

 En het was prachtig, echt zo mooi, weer allemaal kleine smalle straatjes, een doolhof van huisjes, met zadeldaken of cummense, het was ook nog echt bewoond, met overal plantjes, niet alleen maar toeristenwinkeltjes.

                                                                      

Allemaaal in het fotogenieke stadje Locrotondo

                                                 

Het was er heel mooi en heel gezellig, we dwaalden door de straatjes en knipten heel wat foto’s weg. Op een terrasje van een gelateria nog een heerlijk ijsje gegeten, nog wat rondgedwaald door de straatjes en toen terug naar de Nimbus. 

 De camping die ik had uitgezocht lag vlakbij, een km of 12, en, de reden dat ik die had gekozen is dat hij vlakbij Alberobello ligt, de hoofdstad van Trullo country. 

Trullo’s zijn heel specifieke huisjes, opgebouwd uit stenen met een cone vormig dak, heel typisch voor deze streek. We hebben er al heel wat gezien vandaag, ze staan hier op veel plaatsen, allemaal nog steeds bewoond en in gebruik, wat me verbaasde, ik dacht dat het stadje een soort openluchtmuseum was van dergelijke huisjes, ze zijn heel schattig om te zien. 

Maar de stad zelf zouden we morgen pas bezoeken. 

 We gingen eerst naar de camping, om wat te lezen en in het zwembad te gaan liggen. 

Helaas begon het steeds meer te bewolken, nog weinig over van de prachtige blauwe lucht die we in Locrotondo hadden. Toen we op de camping kwamen bleek die gesloten van half 2 tot half 4, siesta tijd. Wij kwamen daar iets na half 2 aan.

We hebben dus eerst de camping wat verkend, mooi zwembad maar alleen toegankelijk met een badmuts, iets wat ik al meer dan 40 jaar niet meer bezit, zo ouderwets, maar niet zwemmen dus. Toen maar wat in de camper gegeten en gelezen tot het tijd was.

We kregen een plaats toegewezen, krappe plaatsen, we staan vlakbij de toegangsweg, aan een veld waar ze kunnen voetballen en een padelbaan, en iedereen komt hier langs. 

Het is echt de eerste camping hier waar ik niet blij was dat ik er was, waar ik geen goed gevoel had, zeker niet relaxt ontspannen. 

Komt nog bij dat het weer slechter en slechter werd, bewolkt en heel veel wind, we hadden het zelfs koud, Jan zat letterlijk te rillen, we hebben voor het eerst een vest en lange broek aan getrokken.

Maar goed, het is maar voor een nacht, morgenvroeg vertrekken we naar Alberobello centrum, en dan door naar Pompeii. Het weer zou zonnig zijn in de ochtend, dus daar hopen  we maar op. 

 Woensdag 22 september

 Vroeger dan de wekker wakker geworden, klaar om te vertrekken. Snel ontbeten en vertrokken, ik wilde vroeg in Alberobello staan, voor de grote toeristenstroom op gang kwam.

 Om 9h kwamen we effectief in de stad aan, maar een parking vinden was niet simpel. Er waren er verschillende maar de eerste mochten we al niet op dus moesten we op een supersmal baantje draaien, het werd weer centimeter werk. Vervolgens vonden we een busparking een stuk buiten de stad dus daar maar geparkeerd, alles weer afgesloten met extra sloten, ramen dichtgeplakt tegen de warmte. We moesten niets betalen, vreemd. We gingen dus nog maar eens het bord aan de ingang kijken, bleek het verboden voor campers, enkel voor bussen. Dus daar ook maar weer weg, eindelijk vonden dan toch een parking waar we konden en mochten staan en wij op weg, een half uur later dan gepland. Het weer begon ook slechter te worden, er kwamen steeds meer wolken.

Alberobello: de fotogenieke trullo hoofdstad 

 Maar we vonden dan toch de ingang van het deel waar de trullo’s waren en het was echt wel heel mooi, schattige straatjes met de iconische huisjes, honderden, en veel met potten bloemen voor de deur, heel veel souvenirwinkeltjes natuurlijk. We hebben daar rondgelopen, heel veel foto’s gemaakt, van de huisjes, van de straatjes, overzicht van het dorp vanaf de heuvel er tegen over. Het dorp is Unesco werelderfgoed sinds 1996 dus heel toeristisch. 

  

En dat werd ook wel duidelijk, nadat wij daar anderhalf uur hadden rondgelopen begon het drukker en drukker te worden, echt hele bussen werden er los gelaten, hele groepen met gidsen overspoelden het dorp. Wij hebben nog foto’s kunnen maken zonder anderen er op maar dat was toen niet meer mogelijk. 

                               

Ondertussen hadden wij het ook wel gezien, er kwamen trouwens donkere wolken op, en we feliciteerden onszelf dat we zo slim waren geweest om vroeg te gaan, wij hebben er echt nog van kunnen genieten, daarna was het niet leuk meer. Ik durf er ook niet aan te denken hoe erg het dan wel niet moet zijn in het hoogseizoen. Enfin, wij terug naar de camper, klaar voor een lange autotocht, dwars door Italie. We verlieten definitief de hak en staken helemaal door naar de andere kant, 320 km naar Pompeii. 

 De weg was vrij rustig voor het grootste deel dus wel redelijk ontspannen rijden, behalve de overal aanwezige kilometerslange afsluitingen van de weg voor wegenwerken. Onderweg nog een zalige panini gekocht in een autogrill wegrestaurant

 Naar Salerno toe werd het wel veel veel drukker en dat werd erger de laatste 30 km naar Pompeii toe. Wat wel veel leuker was, het weer werd al snel beter na de donkere wolken die Alberobello binnen dreven toen wij daar vertrokken. Het werd zelfs weer heel warm en ik heb me onderweg nog verkleed wegens te warm, en het weerbericht voor morgen is ook weer veelbelovend. 

 We kwamen soepel op de camping aan, wel weer zenuwachtig of er nog plaats zou zijn maar dat kon nog. De ingang van de ruïnes ligt hier letterlijk op 200m vandaan! 

Weer een prachtige plekje gevonden, onder de mandarijnbomen, terwijl links van ons, achter de muur, de ruines van Pompeii liggen

 Na het eten en heerlijke douche zijn we eens gaan kijken hoe dat hier werkte, we hadden wel een QR code gekregen voor de tickets maar in de mail stond ook dat we een uitgeprinte versie moesten voorleggen, wat we natuurlijk niet kunnen, en ook dat er verschillende ingangen zijn, en dat we wel bij de juiste moesten binnen komen. 

Dat gingen we dus even checken, het was bijna gesloten maar een meisje heeft ons nog heel vriendelijk geholpen en alles uitgelegd. Ze had mijn naam zelfs al op een lijst staan, dus ondanks de verandering van datum was alles toch in orde, een hele geruststelling, we moeten gewoon daar morgen om 9h zijn en we kunnen binnen na de formaliteiten. Ook hier had ik de tickets voor ‘s morgens vroeg geboekt om de toeristen grotendeels voor te zijn. Want ook hier is het gigantisch druk, we hebben ons al een weg door de massa moeten banen toen we met de camper toekwamen en de camping staat ondertussen goed vol. 

Gelukkig hebben wij een geweldige plaats gevonden, zowat het mooiste plekje van de camping, in mijn ogen, in een hoekje met aan de ene kant niemand en aan de andere kant een haag, en aan de achterkant, waar wij zijn weggekropen een gigantische haag van Lantana’s en we staan onder een boom met (nog groene) mandarijntjes! Ik voel me hier veel veel beter dan gisteren op die camping dei Trulli, camping Zeus wint met gemak. 😊

 Vanavond was het trouwens nog spannend want wij kwamen op Iedereen beroemd met Hobbiton. We konden het zelf niet zien, het internet is hier ook weer niet best. Iedereen stuurde berichten door en filmpjes, maar het wilde niet laden, heel frustrerend. 

 We zijn tenslotte naar de receptie gegaan, in de hoop dat we daar betere wifi hadden, en daar lukte het wel. Het was wel leuk maar heel erg kort, we hebben het ook maar 1x bekeken. Dat doen we later nog wel eens uitgebreider.

 Donderdag 23 september

 Vanmorgen de wekker gezet om 8h maar we waren zelfs al vroeger op. We hadden tickets voor de ruïnes van Pompeii om 9h maar ze hadden gezegd dat we daar al een kwartier vantevoren moesten zijn. Dat hadden we dus keurig gedaan, het is ook maar 200m lopen vanaf de camping, echt luxe. 

 Alleen, daar stonden we voor een dichte poort, samen met een heleboel anderen, die dat blijkbaar ook gelezen hadden. Om 5 voor 9 ging die dan eindelijk open. Ik dacht dat het een kwartier vantevoren was zodat je je tickets al kon krijgen en dus om 9h kon starten. Maar ik had dus weer geen rekening gehouden met de Italianen en hun rare logica. 

We hadden speciaal tickets gekocht die skip the line heetten, alleen, we moesten dus in de rij staan om onze QR code te laten lezen waarna we dan onze tickets kregen, het nut ontging mij totaal, vervolgens in de rij om onze audio phone te krijgen, dat ging gelukkig wel vrij snel. Het bleken gewone gsm’s waar een app op was geïnstalleerd, waarmee je per huis info kreeg, enkel in het engels dan nog. Bij mij ging het niet vlot en ik sukkelde nogal voordat het me soepel lukte om daar de juiste informatie uit te krijgen. 

                                                 

 Wij dus eindelijk binnen, en ik moet zeggen, het was echt heel indrukwekkend, en groooot, veel groter dan ik verwacht had. We kwamen binnen en kwamen al snel op het forum, het centrale grote plein, vanaf daar liepen er allemaal evenwijdige brede straten, grote en kleine tussenstraatjes. Het was een echte stad, dat kon je duidelijk zien, de straten waren geplaveid met stenen en stoepen waar de huizen langs lagen, enfin, de restanten ervan maar je zag echt precies hoe het geweest moet zijn. De app was op zich handig want je kon precies zien waar je was in die stad, het was zo groot en er was zoveel te zien. In het begin gingen we nummer per nummer af en luisterden naar de uitleg, maar dat nam veel tijd in beslag dus we sloegen al gauw hier en daar wat over. Ik had ook al een paar oortje uit mijn tas gevist om te luisteren naar de uitleg, veel handiger dan en mijn tasje vasthouden, en mijn fototoestel, en af en toe mijn eigen gsm om ook foto’s te maken en dan die gsm van het terrein aan mijn oor om de uitleg te horen. 

de bakkerij 

muurschilderingen 

                                                  

 We dwaalden dus rond door die straten, af en toe konden we een huis ook effectief binnen maar de meeste waren afgesloten met een hek. Op den duur begon me dat wel te irriteren, ik zocht op de app huizen uit die ik graag wou zien, waar er speciale uitleg over was, we liepen er dan naar toe maar al die huizen bleken afgesloten met een hek. Ik werd dus wel pissig als de app uitlegde, en hier komt u binnen in de hal, en links van u ziet u een prachtige mozaïek met die en die afbeeldingen die dat en dat voorstellen, terwijl wij in het echt door de spijlen van het hek naar binnen stonden te turen naar stenen, en dat was 7 van de 10 keer zo. Verschillende keren waren ze aan het werk met opgravingen op die plaatsen, maar meestal was het botweg afgesloten, ik werd er echt pissig van, we hadden 30€ de man betaald maar konden drie kwart niet echt goed bezoeken. 

                               

 Pas op, dit klinkt negatief, het was echt wel heel indrukwekkend om door die stad te lopen en vooral om te zien dat het een echte stad was geweest, eigenlijk precies zoals we nu kennen, grote brede straten, evenwijdig aan elkaar, verbonden door kleinere tussenstraatjes, de bakkerij, de baden, het bordeel, huizen van rijke  burgers, huisjes van gewone mensen, het was er allemaal en zo raar om voor te stellen dat hier 2000 jaar geleden mensen leefden, woonden en werkten, eigenlijk niet zo heel anders als wij vandaag de dag. 

 Gelukkig waren we weer vroeg, we konden bv van het forum nog fotos maken met amper iemand er op, maar nadat we er twee uur waren liep het overal vol vol mensen, het was echt verschrikkelijk druk aan het worden, overal liepen gidsen met een groep mensen in hun kielzog, echt honderden, zo niet een paar duizend. 

 We wilden dan ook vertrekken, maar toen bleek er ook nog een museum te zijn, het was weer ingewikkeld en onlogisch om dat te bereiken, zoals de Italianen alles onlogisch en inefficiënt doen, maar we waren uiteindelijk wel blij dat we het gevonden en gezien hadden, hier was bv een vrij gaaf servies, bronzen en marmeren beelden, mozaïeken en vooral, wat mij mijn leven lang al geïntrigeerd heeft, verschillende lijken van de mensen in alle houdingen waarin de uitbarsting en de hitte van de Vesuvius hun verrast heeft.

een ezel, verrast door de uitbarsting van de Vesuvius

                                                             

 Na een dikke 3h stonden we weer buiten en liepen terug naar de camping, de volle 200m 😁 

Daar ingepakt en vertrokken, naar de Amalfikust, omdat 2 vrienden onafhankelijk van elkaar hadden gezegd dat dat zo geweldig mooi was. We hadden nog een dag over die we hadden ingehaald op de planning, dus het leek me wel een idee om dat nu te  gebruiken. Het was maar ruim 30 km rijden dus peanuts voor vandaag, konden we genieten van de kust en zijn spectaculaire views  en wat zwemmen.

 Het liep direct al mis toen we de stad uit reden. We kwamen langs een Auchan en het leek me handig om daar even boodschappen te doen. 

Net als in Frankrijk moest je eerst langs een hele rij winkeltjes, alleen, de supermarkt zelf vonden we niet. Totdat we opmerkten dat er een grote witte band aan de andere kant van de winkels liep, daar was auchan geweest, maar nu was hij weg. Zo nuttig dat ze dat even op de ingang hadden gezet 😏 of tenminste op die band. En zo is het met alles, nooit enige uitleg, geen borden of op het moment als het al te laat is, chaos en wanorde. Nee, dit land heeft veel mooie dingen maar het ligt me echt niet, elke dag zijn er minstens 5 dingen die wringen, die niet kloppen, die mis lopen, gewoon door nonchalance en gebrek aan informatie. 

 We raakten ook de stad niet uit, weer file en chaos die eindeloos duurden, en toen we eindelijk de autostrade opreden moesten we nog direct betalen ook. 

Na7 km er alweer af, eindelijk op naar de amalfi kust. 

 Direct de bergen in, weer haarspeldbocht na haarspeldbocht naar boven, eerst waren ze nog vrij ruim maar hoe verder je de berg op kwam werden ze smaller, en toen we aan de andere kant van de top kwamen moesten we nog een berg rond terwijl ik had gehoopt toch aan het einde te zijn en de zee te zien.

Eindelijk kwam de zee in zicht en de uitzichten waren spectaculair om te zien, strakblauwe lucht, blauwe zee, bergen met dorpjes ertegen aan geplakt, heel mooi. 

bochtige wegen langs de Amalfikust

Mooie uitzichten langs de Amalfi kust

Maar je kon ook nergens stoppen, en Jan had al zijn stuurmanskunsten nodig om de auto op de baan te houden en geen tegenliggers te schampen.

We stonden op een bepaald moment 10 minuten voor een rood licht, daar was de weg echt te smal om tegenliggers tegen te komen, dus werd er om de beurt gereden. 

 Eindelijk kwamen we dan op de kustweg zelf en we zouden doorrijden naar Amalfi om daar eens te stoppen, misschien zelfs wat te zwemmen.

Helaas, hier was het nog veel drukker, nog steeds smalle bochtige weggetjes, en nu ook Italianen die zoals gewoonlijk weer op de meest waanzinnige plaatsen geparkeerd en dus in de weg stonden. Het was een ramp, om het zacht uit te drukken. In Amalfi zelf hebben we weer 10 minuten stil gestaan, het verkeer stond helemaal strop, niemand kon nog ergens voor of achteruit tot er iemand uit zijn auto stapte en het verkeer ging regelen, om alle bussen, campers, camions, auto’s, scooters en een madame met boodschappen die midden op de weg er tussendoor liep, allemaal weer vlot te krijgen, dat lukte uiteindelijk.

Een parking zoeken voor onze camper bleek gewoon onmogelijk, we zijn Amalfi dus aan de andere kant weer uitgereden. 

Maar de bochtige smalle wegen bleven, met diepe ravijnen aan de ene kant, en rotsen die echt niet meegaven aan de andere kant, en we waren ondertussen allebei aardig over onze toeren, ik was verkrampt van angst en Jan kapot van het zich concentreren. 

  

Eindelijk vonden we een plaatsje langs de kant waar we even konden stoppen, ondertussen weer op een berg en allang niet meer vlak naast de zee maar we konden even bijkomen en een broodje eten.

 Campings waren er ook niet, de dichtstbijzijnde van Amalfi was 19 km, niet ver zou je zeggen maar als je 30 km per uur kunt rijden over haarspeldbocht na haarspeldbocht schiet het niet op. 

Maar eindelijk kwamen we in het bergdorpje Pianillo waar de camping moest zijn, we vonden het weer niet direct. Het bleek achter een geweldige toegangspoort te liggen, midden op het dorpsplein van het leuke dorpje. 

De ingang van de camping, midden op het dorpsplein van Pianillo 

                                                  

 We hadden de laatste beschikbare plaats, vrij klein maar het ging, dus halleluja, we stonden, daar waren we hard aan toe. Trots op Jan dat het hem gelukt was om de camper zonder een kras overal langs te loodsen, we hebben veel Italiaanse auto’s gezien die krassen op de zijkanten hadden, en wij zijn dan nog een pak groter. 

 Het dorpje gaan verkennen, wat boodschapjes gedaan in een mini market en de uitzichtspunten over zee gaan bewonderen die de camping eigenaar had aangeraden.

Je zou ook de zonsondergang kunnen zien vanaf een bepaald hoger punt en dat zijn we eerst gaan zoeken. Maar het was toen nog ruim een uur tot zonsondergang, dus te lang om te zitten wachten. Dus weer naar het dorpje gelopen en op een terrasje op het mooie dorpsplein, vlakbij de ingang van de camping een ijskoude lemoncello gedronken, en omdat die zoooo lekker was nog maar een. Het was daar zo leuk, en zo vakantieachtig, een echt leuk Italiaans dorpje, zo’n vondst tijdens de vakantie. We waren weer helemaal verzoend met de Amalfikust.

Uitzicht vanaf Pianillo op het eilandje Capri

Ijskoude Lemoncello op het dorpsplein

We zaten daar zo heerlijk, communicerend met het thuisfront want we hadden daar ook nog eens een keer redelijke ontvangst. 

Toen moesten we nog rennen om terug bij het uitzichtspunt te komen, en waren dan eigenlijk te laat om het mooiste te zien, we zagen net de laatste stralen achter de berg verdwijnen, jammer. 

Vervolgens een restaurantje binnen gestapt, met weer ongezellig neonlicht maar we hoopten op lekker eten. Ik bestelde kalf met citroensaus en Jan iets van vis, we wisten niet welke. Het bleek een gegrilde soort octopus, hij vond het een beetje saai, niet echt heel lekker, zo jammer. Hij verheugde zich op een tiramisu als dessert maar dat lukte niet. We waren blijkbaar onzichtbaar en hebben 20 minuten achter onze lege borden met wat restjes gezeten, mensen die na ons waren binnen gekomen waren alweer weg maar ons zagen ze niet zitten, laat staan afruimen, vragen hoe het geweest was en of we nog iets wilden. Na 20 minuten waren we het zat en wilden we weg, en vroegen de rekening, die kregen we direct, wel weer eerder dan het jonge Duitse koppel die het al eerder had gevraagd. Het was hun ook al opgevallen dat wij daar maar zaten met onze lege borden. 

Het was jammer, een kleine smet op ons plezier in het dorpje Pianillo.

Het was 200m naar de camping, waar Jan direct als een blok in slaap viel, die was helemaal kapot.

 Vrijdag 24 september

En weer mooi uitzicht van uit de camper!

 Vanmorgen op ons gemak opgestaan, onder alweer een diepblauwe lucht, gedoucht met muntjes, 4 min, erg kort, en toch ook maar een klein straaltje water, toch duur voor een euro. Ontbeten en de grappige camping en het stadje Pianillo verlaten en vertrokken voor een dagje rijden. 

 Eerst moesten we de bergen weer uit, wel langs een andere route dan waar we er in gekomen waren, veel haarspeldbochten maar niet zo erg als de heen route, dus dat viel mee, en het was omlaag, dat scheelde ook natuurlijk. 

 We reden weer langs Pompeii en de Vesuvius richting Napels, het was verschrikkelijk druk en we hebben dan ook een hele tijd langzaamrijdend verkeer gehad, tot we echt Napels achter ons hadden gelaten. 

 We namen de autostrade, dat zijn hier de beste en veiligste wegen. 

 In totaal was het 330km rijden waarvan enkel de eerste en de laatste 30 km over de gewone traditionele bochtige en kapotte wegen gingen. 

 We reden langs Rome, het verkeer was druk maar viel mee, geen file. Direct na Rome de snelweg af en binnendoor naar Bracchiano gereden waar ik een mooie camping, Roma Flash,  had uitgezocht waar we 3 nachten zouden blijven. Ik had onderweg gebeld of er plaats was, ik wilde niet riskeren van toe te komen en om te moeten draaien. Ze zei dat het geen enkel probleem was. 

 En dat was het ook niet, de eerdere campings die we hier passeerden waren al zo goed als leeg en ook hier staan amper 10 campers of zo. 

En weer een mooi uitzicht vanuit de camper: het krilstalheldere meer van Bracchiano

We mochten zelf een plaats uitzoeken, er waren nog 3 plaatsen vrij direct aan het meer. Tja, dan is de keus niet moeilijk. De ene plaats was direct aan de bar, de andere 2 helemaal in de andere uithoek, en we mochten ze allebei hebben. We zitten dus op een reuzeplaats, direct aan het meer, precies waar ik van droomde toen ik deze camping uitzocht. Het weer was wat aan het bewolken maar tegen dat we geïnstalleerd waren was het weer helder. We liepen het meer eens in, en het water was echt niet koud en helemaal helder, ik was helemaal blij, weer direct aan en zicht op het water. Het is een prachtig meer, het Lago Bracchiano. Er is een ook een zwembad op de camping maar dat is in het naseizoen gesloten, niet erg, dat meer is al heel aantrekkelijk. De wifi bleek ook niet te werken omdat ze de telefoonlijnen aan het vervangen zijn, en het sanitaire gebouw het dichtst bij ons is ook afgesloten. Tja, dat heb je als je in het naseizoen gaat. We rijden dus nu met de fiets naar het andere gebouw. Voor de eerste keer deze vakantie zijn er douches met een apart voorstukje voor je kleren, zoals we eigenlijk al jaren gewend zijn maar wat we in Italie nog niet eerder zijn tegengekomen. De douches zijn hier zo klein, 60 op 60, en je moet je spullen buiten laten liggen en je daar ook afdrogen en omkleden want binnen is daar geen plaats voor. In het naseizoen is dat niet erg, er is toch geen kip maar in de zomer lijkt me dat niet handig. Enfin, hier is dat dus niet het geval, luxe dus. 

 We waren hier vrij vroeg, een uur of 3, dus ik heb eindelijk mijn blauwe ligstoel eens uit kunnen halen en naast het meer liggen lezen tot de zon om 17h achter de bomen verdween, nog even tot mijn dijen het meer in gelopen en daarna toch maar wat warmers aangetrokken want het koelt nu ‘s avonds snel af, zeker zo direct aan het water, maar ik ben al zo blij dat we weer direct aan het water staan.

witte reiger

 Eten gemaakt en nog wat gelezen en dit geschreven. 

Het slechte nieuws is dat het weerbericht voor morgen, dat eerst 29 graden en volledig zonnig aangaf, opeens veel slechter is geworden, vanaf 12h bewolkt, zondag ook bewolkt en vanaf maandag regen. Dan zouden we hier sowieso vertrekken maar de kans dat het noordelijk beter is dan hier lijkt me klein. 

Dus de gedachten dat we dan maar beter naar huis doorrijden is al wel bij me opgekomen. 

Maar ja, zelfs als we besluiten om naar huis te gaan is het nog steeds minstens 3 dagen rijden. 

Morgen zijn we al 3 weken van huis weg, we zullen dus in ieder geval langer weg zijn dan we ooit zijn geweest, zelfs al vertrekken we morgen. 

 En er zijn toch een paar dingen die ik nog graag zou zien van mijn lijstje. 

Enfin, we zien wel wat er nog komt. We kunnen ook nog met de trein naar Rome, hier 30km vandaan.

Eerst nog zoveel mogelijk van onze nieuwe plaats met zicht op het meer van Bracchiano genieten. 

avondeten met uitzicht

 Want dat moet ik me toch echt blijven realiseren, ondanks alle irritaties in Italie, er is hier zoveel moois te zien, we hebben al op zoveel mooie plekken overnacht, met schitterend uitzicht, eigenlijk nog maar 1 keer dat we niet op iets moois of op water uitkeken. En nu weer deze prachtige plek, direct aan het water, een prachtig meer, 24 september maar nog prachtig weer, rust en stilte omdat er zo weinig volk is. Ik zit hier samen met mijn allerliefste, zonder 1 zorg in de wereld, geliefd, gezond, financieel kunnen we dit zomaar doen. We zijn beter af dan 95% van de wereldbevolking. Zelfs miljonairs zijn minder gelukkig want die maken zich constant zorgen om hun imperium in stand te houden, of ze wel echt geliefd zijn.

Nee, ik zou niet willen ruilen, dit is alles wat een mens zich kan wensen. 

 

Zaterdag 25 september

 Rustdag vandaag, vanmorgen was het al mooi weer, niet strakblauw, maar wel mooi zonnig. Dus ontbeten en ik ben direct in de zon gaan zitten zolang die er nog was. Ik heb zelfs een waterhangmatje opgeblazen en om 10h lag ik al in het meer te dobberen, het was zalig, helemaal niet koud. 

En op die manier vloog de tijd voorbij, eerst nog een was gedraaid en aan de camper opgehangen, wat in mijn blauwe stoel zitten lezen, wat dobberen in het meer, het weer bleef goed, niet volledig zonnig, veel sluierbewolking, maar toch heerlijk warm, gewoon niet te heet dus perfect. 

En vandaag heeft Jan ook een bod gedaan op het stuk grond achter ons, waar we al 2 maanden over aan het denken zijn of we het zouden kopen of niet. 

 We waren niet de eerste, iemand anders is ook geïnteresseerd, we weten dus niet wie, iemand die ook de  bouwgrond wil kopen, een andere buurman, het blijft gissen.

 Ons bod werd ook weer overboden en nu hebben wij nogmaals een bod gedaan, het laatste want we hadden gezegd niet hoger te gaan dan 73.000 en daar zitten we dus nu. Het is dus wel spannend, en past niet bij de rustige ontspannen dag die het verder is geweest. 

 Ik moet toch echt vaker een vakantiedag inlassen want het is toch echt wel zalig. 

dagje rust met uitzicht op en zwemmen in het meer

We zijn allebei behoorlijk bruin geworden, lekker genietend van een dagje in de zon zitten, in het water liggen, lezen en wat babbelen.

Morgen vertrekken we weer, en rijden door met een iets aangepaste planning, alweer. Eigenlijk was de bedoeling om morgen met de trein naar Rome te gaan, maar ik had er al mijn twijfels over en Jan heeft er helemaal geen zin in, dus we gaan niet. 

 Zondag 26 september

 Om kwart voor 9 pas opgestaan, het was voor het eerst echt zwaar bewolkt, ontbeten met de vantevoren bestelde croissants uit de camping winkel, ingepakt en vertrokken. Niet dat het zo simpel was want bij de receptie was weer niemand, ik heb daar een kwartier staan wachten tot madame eens afkwam. Ik vind dat raar voor een camping, en ook weer typisch Italiaans, dit was niet de eerste keer. 

 Enfin, de eerste stop was de Caldara de Maziano, een kilometer of 15 verder. Natuurlijk liep dat ook weer niet helemaal gesmeerd, we werden een zandpad ingestuurd door google maps, en die stopte na 400m en daar begon een wandelpad het natuurpark in, richting de caldara. Maar er was geen parking, we konden daar helemaal niet staan, en nog erger, we konden daar ook niet draaien. Dus Jan heeft 400m weer achteruit moeten rijden op die smalle zandweg, gelukkig kan hij dat goed. Ik zocht nog eens op google maps en vond de caldara zelf in dat natuurgebied, en bereikbaar via een andere weg. Dus daarheen gereden, ook dit was weer een grint/ zandweg, maar oh wonder, hier stonden borden, en nog groter wonder, op het einde was een parkinkje waar we zomaar konden staan. Dus wij dat natuurgebied in. En er stonden verschillende informatieborden ook nog! Wel allemaal enkel in het Italiaans, dat wel, maar toch al een verbetering. Die Caldara was dus een soort geopark, met overal opborrelende grijze en witte bronnetjes, een babybroertje van wat we in Nieuw Zeeland hebben gezien. Het was een grote vlakte, met hier en daar een gat in de grond dat borrelde, Jan heeft het nog getest en tot onze verbazing was het totaal niet heet. Een eindje verder was een grote plas, prachtig lichtblauw, met ook lichtblauw opborrelend water, heel mooi. We waren blij dat we het gezien hadden, het was weer eens iets heel anders dan we tot nut toe bezocht hadden.

grijze blubberbron bij Maziano

de mooie lichtblauwe Caldara de Maziano

Weer de auto in en weer hotsebotsend over die verschrikkelijk slechte Italiaanse wegen gereden, zo snel mogelijk naar de autostrade. Het was nooit de bedoeling om zoveel autostrade te doen, maar dat zijn de enige wegen die in goede staat zijn, de rest is verschrikkelijk slecht, overal scheuren, gaten en bobbels in de weg, de Nimbus ziet echt af, en dan dat lawaai van rammelend bestek en alles wat er in de lades zit. 

 Over de autostrade waren we snel in Toscane, een 100km rijden, waarna we weer het binnenland ingingen naar Ptigliano, een stad op een rots waar ik over gelezen had en waar vlakbij een agroturismo was met hele goeie recensies. Die had ik voor de zekerheid gebeld en er was nog plaats.

 Maar eerst het stadje zelf bezoeken. Het was al indrukwekkend om te zien als je aan kwam gereden, echt een stad bovenop een rots. En ik herkende het direct als het stadje waar een opdracht van de jubileumuitgave van de Mol was geweest, waar ze luiken open en dicht moesten doen, het kon niet missen. 

Het stadje Ptigliano

In het stadje zelf konden we uiteraard niet in met de camper maar oh wonder, er stonden borden, specifiek voor een camperparking, overal borden, alles keurig aangegeven, het was een wonder, echt de eerste keer hier. De parking lag wel een heel eind van het centrum maar wij waren allang blij dat we een goeie plaats hadden, zonder problemen.

  

 Dus met gezwinde pas naar het stadje teruggelopen, en dat was echt weer heel mooi, weer allemaal kleine straatjes, en nog schattiger steegjes met bloemen en planten in potten. Het was jammer dat het zo bewolkt was, met zon was het nog veel indrukwekkender geweest.

 Maar we vonden het nu ook al mooi, nog een kaart en postzegel gekocht voor n.Tist, die wordt 90 maar we kunnen niet naar het feest omdat we dan nog hier in Italie zijn. Maar nu ziet hij dat we toch aan hem hebben gedacht.

 Op een terrasje wat gedronken en een zalige Italiaanse gelato gegeten, de beste tot nu toe, en de kaart beschreven en verstuurd, in de hoop dat hij op tijd aankomt.

             

 Vervolgens niet te langzaam terug naar de parking gelopen, het was nog een eind lopen en we hadden 2,5h parkingtijd opgegeven, ook zo onhandig dat je dat vantevoren moet weten, in plaats van na afloop te betalen, maar ja, logica en efficiëntie is hier niet het sterkste punt. Net op tijd, we hadden nog 1 minuut over, reden we van de parking af, de stad weer uit, richting onze campplaats voor de nacht.

 We vonden het dankzij googlemaps en de coördinaten want het is in the middle of nowhere, maar heel leuk, temidden van een soort bos waar plaats is voor een paar campers en een paar tentjes. Er is zelfs sanitair, wc, water en warme douches, sterker nog, de beste douches die we de hele vakantie al hebben gehad, heerlijk. 

 Op onze plek hebben we gezelschap van een stuk of 8 katten, ultravriendelijk en behoorlijk aanhalig, ze zouden de camper inlopen als ze de kans kregen, ze springen op onze buitenstoelen en willen dolgraag mee-eten van alles wat je in je mond stopt. 

Agroturismo Camperplaats bij Ptigliano

bezoek van de katten, zitten zelfs op de stoelen

 We hebben onze communicatie met het thuisfront nog wat bijgewerkt, als het internet het toeliet, want dat is toch echt een probleem hier. Ons bod van 73000 voor de grond staat er ook nog steeds, maar we denken toch dat het nog zal veranderen, en we twijfelen toch weer of we er niet nog eens overheen zouden gaan. Het is moeilijk, en spannend. 

 Morgen zouden we naar een natuurlijke wellness gaan, in Saturnia, maar de weersvoorspelling voor morgen is heel slecht, regen en onweer. Dat is wel een erge tegenvaller en ik weet niet wat we dan wel moeten doen. Enfin, daar ga ik me nu geen zorgen over maken, we hebben al zoveel mooi weer gehad, al veel meer dan in eerste instantie verwacht, dus ik wil niet klagen. 

 Maandag 27 september 

 Vanmorgen na een rustige nacht op onze mooie agroturismo opgestaan, het weer viel alweer heel erg mee, blauwe lucht en al, rustig ingepakt, afscheid genomen van alle katten en vertrokken. Het duurde zoals gewoonlijk wel weer even om te betalen, opa deed de administratie en had alle tijd van de wereld, maar kom, we moesten niet heel ver rijden vandaag dus dat kon allemaal. 

 We reden eerst 28km naar Saturnia, een natuurlijke welness, ik had er foto’s van gezien en het zag er prachtig uit. 

de wellness in Saturnia

En oh wonder, het stond ruim vantevoren al aangeduid met borden. We zagen het ook al liggen vanaf de andere kant van de berg, en het zag er mooi uit, lichtblauw water, in terrassen waar iedereen in kon zitten of liggen, een waterval die naar beneden stroomde, echt om er zo in te springen. 

 Maar we moesten er eerst nog geraken, de bordjes wezen ons de weg maar we mochten op geen enkele parking staan met de camper, en werden verder en verder doorverwezen. Uiteindelijk kwamen we uit op een echte camperplaats, om dag en nacht te staan, en dan het soort camperplaats waar ik van griezel, camper naast camper, op grint. Het kostte 10€ en dat vonden we dan weer veel voor die max 2h die wij dachten te blijven. 

Een stukje eerder hadden we een reeds geoogst leeg veld gezien, waar ook al wat campers geparkeerd stonden en na wat twijfelen hebben we ons daarbij gezet, hoewel dus illegaal. 

 We hebben onze fietsen uitgehaald en zijn dan het hele stuk terug gefietst, naar de thermen, blij dat we ze echt nuttig konden gebruiken, voor zulke gevallen sleuren we ze mee. 

De wellness bleek gewoon gratis! Maar was dan ook wel heel erg druk, op een maandag, moeten die Italianen nooit werken? 

 Het was prachtig om te zien, en het water was perfect van temperatuur, niet te warm en zeker niet te koud. 

        

       

       

       

We hebben foto’s gemaakt en zijn dan ook lekker in het water gaan zitten, temidden van de watervalletjes. Alleen, we zaten allebei niet ontspannen op ons gemak, wat toch wel de bedoeling is. We maakten ons allebei ongerust over de camper, stel dat die werd weggesleept…

Ik had zo’n spijt dat we niet toch voor een paar uur op die stomme camperparking waren gaan staan, dan was ik gerust geweest, en had daar een paar uur liggen genieten van het water. 

Nu zijn we eigenlijk vrij snel weer vertrokken, ons weer aangekleed en teruggefietst. De Nimbus stond braaf op ons te wachten, niets aan de hand. Jammer dat we er niet echt van hebben kunnen genieten, maar het was onze eigen schuld, verkeerde zuinigheid. 

 Daarna moesten we nog een 120 km rijden, verder Toscane in, naar de volgende camping die ik had uitgezocht, een natuurcamping, in een natuurreservaat, echt midden in het bos.

Het ging weer niet vooruit, allemaal bochtige kleine weggetjes, wel waren de wegen in Toscane in opvallend veel betere staat dan in de rest van het land, maar toch kropen we 53 km vooruit. In Grosseto hebben we dan gas getankt, en boodschappen gedaan en toen stuurde de gps ons de snelweg op voor de andere helft van de tocht, en nu ging het beter vooruit. De laatste 20 km liep door het bos en bestond wel weer uit bochtige wegen, het deed me aan de Ardennen denken, totaal niet zoals ik me Toscane voorstel, wel heel mooi. Maar Jan, die normaal dol is op zulke wegen had er ondertussen schoon genoeg van, en ik veronderstel de Nimbus ook, die is behoorlijk mishandeld deze reis. 

 We kwamen dan eindelijk op de camping, om half 4 precies, op het moment dat die weer openging na de siesta. Weer een oud opaatje, weer met alle tijd van de wereld om alle formulieren in te vullen. Er stond 1 andere camper en wij mochten zelf een plaats uitzoeken. Ik vond een prachtige plek, echt letterlijk in het bos, met een prachtig zicht op de bomen en het groen. 

Natuurcamping La Fontanelle in Monticiano, in het  bos 

 Nog een reden dat ik deze camping had uitgekozen was dat hij in Monticiano lag, en daar was ook een restaurant wat volgens de reviews het beste restaurant van Toscane was, we hadden daar dus eigenlijk met Jan zijn verjaardag zullen eten maar nu de hele reis was omgedraaid stonden we daar nu pas, op een maandag. In Belgie is er dan geen restaurant open, en ik had op de website van het restaurant gekeken, en daar stond van alles op, tot de hobby’s van de kok toe, maar geen openingsuren of sluitingsdagen, toch basisinformatie zou je zeggen. Ik vroeg het nog aan het opaatje maar die had nog nooit van het restaurant gehoord.

Dus besloten we zelf maar eens naar Monticiano te rijden, we moesten toch ook nog tabak hebben. Het stadje bleek nog 12 km verder te liggen, weer verder door het bos, over de mooie groene maar bochtige weg. Het stadje zelf was vrij doods en uitgestorven, wel met schattige kleine straatjes, en heel authentiek, madammekes die zaten te kletsen en te breien voor hun deur, kinderen die in de straatjes speelden, maar geen restaurant te vinden, ja een pizzeria, maar dat zochten we niet. We vonden ook geen tabaccheria, alleen een automaat, maar daar moest je je identiteitskaart insteken en die van ons accepteerde hij dus niet, elke keer dat we voor een Italiaanse automaat staan gaat het mis 😡 We hebben op een terrasje nog wat gedronken en ik zocht online naar gegevens over dat restaurant, bij Tripadvsor vond ik hem terug, en het bleek dat het in een ander gehucht lag, onderdeel van Monteciano, en nog eens 12 km verder, en dat hij woensdag pas weer open ging. Helaas pindakaas, iets waar ik me zo op verheugd had ging dus ook weer niet door. 

Het stadje Monticiano

 

Jan was stiekem wel opgelucht want die zag het eigenlijk niet zitten om in het midden van de nacht, in het stikdonker, door het bos en zonder verlichting, 24km over die onbekende bochtige wegen terug naar de camping te rijden. 

Enfin, dus maar gewoon terug naar de camping, ik heb zelf wat in elkaar geflanst, en we hebben genoten van ons rustige plaatsje, we bleken vlakbij de weg te zitten maar aangezien daar amper ooit een auto passeerde bleek dat reuze mee te vallen. Het nadeel van in zo’n bos te zitten is dat het bereik, wat in Italie op zijn best al triestig is, hier helemaal nul is.

 Ons bod voor de grond stond wel nog steeds, hadden we gezien in Monticiano ‘stad’ dus we begonnen te denken dat het helemaal in orde zou komen, morgen om 14h is het afgelopen en weten we het….

 Dinsdag 28 september

 Heerlijk om je camper open te doen en uit te kijken op een bos.

De planning voor vandaag was om een wandeling te maken in Tornielle, langs een rivier in datzelfde natuurgebied.

Alleen, we hadden bereik nodig om de laatste bewegingen te checken voor ons bod van de grond, en contact met de notaris als het zover was. Dus was het niet slim om in the middle of nowhere te gaan wandelen, waar er totaal geen bereik was.

 We besloten om dat dus maar te laten vallen en via de autostrade richting onze volgende stopplaats te rijden.

We kwamen onverwacht nog langs de afrit van Montecatini, waar we 10jaar geleden een week op vakantie zijn geweest.

Het bieden op de grond ging ondertussen ver boven ons budget. 

We waren teleurgesteld maar ook niet te erg, het was teveel, zeker voor een stuk grond waar we eigenlijk niets mee konden doen, alleen veel extra werk, en nog nieuwe investeringen in omheiningen en alles, en ook, dan moesten we naar huis vliegen, kortom, we legden ons er snel bij neer, het was niet voor ons. 

 We starten dan ook de auto, we stonden 10 km voor de afrit naar Levanto waar we naartoe wilden, het was het keuzemoment, anders waren we doorgereden naar Frankrijk en naar huis.

 Maar het werd dus Levanto. een stadje vlak boven Cinque Terre, iets wat hoog op mijn verlanglijstje stond om dat eens te zien. 

 We reden naar de camping die ik had uitgezocht, en die aan het begin van de vakantie bij navraag volzet bleek, een van de redenen dat we de planning veranderd hadden, samen met het voorspelde slechte weer. We kwamen daar aan met een stoet campers tegelijk, die allemaal weer terug moesten, het was vol. Alleen, terugdraaien was niet mogelijk, alleen al draaien was niet doenbaar met al die campers, en het lag aan het einde van een smal doodlopend straatje waar nieuwe campers bleven toestromen. Het was weer een Italiaanse chaos, ipv aan het begin van de straat een bord 'vol' neer te zetten. Enfin, iemand van de camping begon de boel wat te regelen en we konden weg. Op naar plan b, een andere camping die me wel leuk leek maar die destijds ook vol was, en iets buiten de stad lag. Wij dus met een bang hart naar daar, als het daar ook vol was zouden we helemaal vertrekken en alvast richting huis gaan.  We kwamen dan aan, samen met verschillende anderen, in colonne vanaf camping 1. Hier was het ook vol, maar hij, een super enthousiaste vriendelijke jongen, kon ons wel een plaatsje voor de nacht geven op een parking direct naast het sanitaire blok. Enfin, beter dan niets, dus we namen het, en een jong Duits koppel, ook met een buscamper nam de andere helft, we staan dus echt direct naast elkaar, en iedereen passeert voor de douches en de wc, maar we staan er. 

 We zijn dan lopend het stadje ingetrokken, een 2 km, en zijn eens gaan kijken waar de boot vertrekt die we morgen willen nemen. Onderweg vond ik trouwens nog een winkel waar ik nieuwe waterschoenen heb gekocht, de mijne waren zo kapot dat ik ze vorige week ergens in een vuilbak heb moeten achterlaten. Het was een prachtig stadje trouwens, heel levendig, en vakantie achtig druk, direct aan zee, waar we dan ook een tijdje gezeten hebben. Het was prachtig weer en ik dacht aan een mooie zonsondergang… maar dat duurde nog 2h dus we zijn het stadje weer ingelopen waar we een ijsje hebben gegeten en een Mojito gedronken op een terras. Nu we geen geld hoefden uit te geven voor de grond kon het er af. 

In Levanto

We keken ook alvast rond op zoek naar een restaurantje, nu het etentje gisteravond niet door was gegaan. We vonden er 1 in een leuk straatje en hielden dat in ons achterhoofd voor na de zonsondergang. Dan weer teruggelopen naar de dijk en een mooi plekje uitgezocht van waar we het zouden kunnen zien. Alleen, het begon steeds meer te bewolken, de horizon was al vrij donker, en het begon er steeds meer naar uit te zien dat het niet zou lukken. En inderdaad, met nog een 20 minuten te gaan was de zon al niet meer te zien en we hebben het maar opgegeven en zijn daar vertrokken. Dat kon er ook nog wel bij, de hele dag prachtig mooi weer, en net op het cruciale moment bewolking. 

net geen mooie zonsondergang

Dus naar het restaurant, alleen, het bleek dat we hadden moeten reserveren, buiten was alles bezet, we konden wel nog binnen zitten maar dat wilden we niet. Dus naar onze tweede keus, een terras op een mooi plein. Daar konden we ook niet op de 2 plaatsen zitten die ik eigenlijk wilde, gereserveerd, maar we kregen toch nog een plaats buiten op het terras, en niet in de doorgang zoals mensen die later kwamen. We zaten daar best feestelijk en het eten was lekker, vooral Jan had iets heel lekkers met zeebaars, ik gefrituurde calamares, garnalen en ansjovis. We namen zelfs nog een luxe dessert, Jan tiramisu en ik meringue met vers fruit en slagroom, heel lekker. 

 Daarna in het donker weer het stuk teruggelopen naar de camping, die we gelukkig nog terugvonden, niet evident als je er maar 1 x geweest bent en nu opeens in het donker. 

 Onze Nimbus stond nog steeds op die rare plek, die jongen had gezegd dat we morgen nog eens konden kijken als er iets beters vrij kwam, we kregen nu alvast 6€ korting. 

We besloten om eigenlijk gewoon te blijven staan, morgen zijn we toch de hele dag weg dus we merken het niet eens. En morgen zou het weer mooi weer worden en de wolken zouden weg zijn, tenminste, tot 15h. Dat geeft dus hoop voor ons bezoek aan Cinque Terre. 

 Woensdag 29 september 

Onze laatste dag in Italie en het is een prachtdag geweest, echt de perfecte afsluiter van een vakantie. Eindelijk liep alles eens zoals gepland, en was het zoals ik gedroomd had en meer. 

 Vanmorgen opgestaan, snel ontbeten en om 10 over 9 waren we op weg naar de boot, ruim 2 km lopen. We hadden het gisteren al eens gecheckt dus vandaag liepen we er als een speer recht naar roe, het was mooi weer maar wel kwamen er wat wolken opzetten, dus ik vreesde er al voor want ik had een zomers topje aan. Maar nee, ze trokken weg en we hebben de hele dag prachtig weer gehad, blauwe lucht, warm maar ook niet te, helemaal perfect. 

 We hadden ideale plaatsen op de boot, aan de goeie kant, de kant van de kust dus we hadden prachtig zicht op de 5 dorpjes van cinque terre, precies zoals ik gedroomd had. De  boot voer alle dorpjes langs en stopte overal om mensen in en uit te laten stappen.

Wij stapten uit bij het laatste dorpje, Riomaggiore en hebben dat helemaal bezocht. We hadden alle tijd van de wereld en zijn dan ook alle smalle straatjes en nog smallere steegjes ingelopen, waar mensen wonen in huisjes boven op en achter en naast elkaar, via allemaal trappen en steegjes, en dan de uitzichten over zee.. beeldschoon, blauwe lucht, die rotsachtige kust waar de gekleurde huisjes waar ze hier om beroemd zijn tegen aan geplakt zitten, het heldere blauwgroen water, het was perfect. 

Allemaal uitzichten in Riomaggiore, 1 van de 5 stadjes

   

Jan vond onverwachts en lift, midden in de stad, en die bracht ons helemaal naar boven, werd het trappen naar boven klimmen mij nog bespaard ook, en van boven was het uitzicht uiteraard helemaal geweldig. We hebben nog een ijsje gegeten, en de via del amore, een tunnel die beplakt was met allerlei tegels en mozaïeken, een eind afgelopen tot we bij het treinstation kwamen. Daar wilden we een ticket kopen waar ik over gelezen had, dan mocht je over de wandelpaden en met de trein, en met de bus, zelfs de wc’s waren dan gratis ☺️ De ticketautomaat snapten we weer totaal niet, weer even een bekende frustratie, en ook het loket was gesloten want het was tussen de middag. Toen ik bij het info punt uitleg ging vragen bleek ik daar de bedoelde tickets ook te kunnen krijgen. En het systeem werkte perfect, de treinen reden om de 20 minuten, de wc’s waren ultramodern en super schoon, we hebben er nogal van geprofiteerd 😉 En alles was duidelijk, en dus stapten we op de eerste trein naar het volgende dorpje, eigenlijk hadden we dat stuk lopend zullen doen maar die weg was afgesloten wegens werken. Dus maar met de trein naar Manorolo, dorp 2.

Uitzichten van uit Manarolo, stadje 2

         

En ook dit was geweldig, dit was het dorp van de foto’s, we hebben daar weer een hele  tijd rondgedwaald, nu minder door het stadje zelf maar nu vanaf de heuvels er rond, van waar je prachtig uitzicht had op de stad en de baai, daar ook geluncht met een heerlijke panini, en tenslotte weer de trein opgestapt naar het volgende dorp. Eigenlijk hadden we bedacht om dat stuk dan te lopen ipv dat wat afgesloten was maar toen ik ergens zag staan dat het volgend dorp boven op een klif lag veranderde ik snel van gedachten, even geen geklim meer na die Furlo pas.

De trein stopte beneden en het dorp lag boven op die berg, dus toch…. Maar nee hoor, we kwamen het station uit en daar stond een mini busje klaar en met onze kaart mochten we zo instappen en hij bracht ons via haarspeldbochten naar boven naar het dorpje Cornigle, ik was zooo blij met het ticket, als we dat zelf hadden moeten klimmen was ik iets minder vrolijk geweest. Het dorpje zelf, het middelste van de 5, was een stuk kleiner dan de eerste twee, maar je kon vanaf hier alle dorpen zien, verspreid over de kust. We hebben dan ook helemaal boven op een panoramisch terras iets gedronken en genoten van het uitzicht en van de sfeer, van het prachtige weer en de schitterend blauwe lucht, de blauwe zee en van het feit dat we zulke gelukzakken zijn dat we dit kunnen meemaken, op 29 september dan nog. De weersvoorspelling had gezegd dat het vanaf 15h zou bewolken maar niks van, het bleef prachtig blauw en lekker warm en niet te heet, ideaal. 

Het panoramische terras in Cornigle, dorp 3 

 Het enige waar ik spijt van had was dat ik geen badpak bij me had, het water zag er zo mooi helder blauwgroen uit, en veel mensen waren er aan het zwemmen en dat wilde ik ook best graag, maar dat had ik niet voorzien, jammer, was leuk geweest, maar nu was het ook al geweldig.

 Met de bus weer naar beneden, dat systeem werkte vlot, tot mijn grote plezier, en weer de eerstvolgende trein genomen naar het volgende, vierde, dorp. We hebben nooit lang moeten wachten op een trein, het was geweldig. 

In Vanazza hebben we dan ook weer wat rondgelopen, wat bij het water rondgelopen maar hier niet heel lang geweest, dit dorp was ook veel kleiner.

Het plein in Vernazza, dorp 4

Dus weer de trein op, het vijfde dorp, Monterossa, hebben we overgeslagen, we hadden het al vanaf de zee gezien en dat zag er niet echt indrukwekkend uit, en we hadden het ook al wel een beetje gehad, het was ook al kwart over 5 ondertussen. Dus om half zes kwamen we terug in Levanto, met de boot vertrokken, met de trein terug gekomen, precies zoals ik gepland had. Het weer was nog steeds mooi, dus ik hoopte een beetje dat we nu toch de zonsondergang zouden kunnen zien die ons gisteren op het laatste moment door de neus werd geboord door de wolken.

Er waren ook nu weer wat wolken, en het was nog anderhalf uur voor het effectief zo ver was maar ik wilde het toch proberen, dus vanaf het station weer naar de zee gelopen en daar heerlijk zitten genieten van de avondzon, op dezelfde plaats waar we deze ochtend op de boot zijn gestapt. 

En het weer bleef helder, het leek echt te gaan lukken, dus om half 7 zijn we een plaatsje gaan opzoeken vanaf waar we het goed zouden kunnen zien en daar hebben we gewacht tot het echt zover was. En ja hoor, een mooie zonsondergang recht voor onze neus, een perfect einde van een prachtige dag waar we echt heel erg een vakantiegevoel hebben gehad, en het heeft me weer een positief beeld gegeven van Italie, het was echt de ideale afsluiter van onze laatste dag in dit land. Dit was wat ik gehoopt had. 

En dan toch nog een mooie zonsodergang in Levanto 

                           We waren ook blij dat we in september hier zijn geweest, het weer was geweldig en toch niet te heet, en helemaal niet druk op sommige plaatsen. Vandaag was er dan overal wel weer behoorlijk veel volk, maar dan denk ik dat het in de zomer werkelijk over de koppen lopen is. Nu hebben we foto’s kunnen maken zonder iemand er op. 

 Na de zonsondergang zijn we afhaalpizza gaan halen in het stadje en zijn terug naar de camping gelopen waar we die pizza hebben opgegeten, daarna lekker gedoucht, heerlijke douches hier, en een keer de ruimte ook. 

Het was een prachtige dag en de zonsondergang was een geweldige bonus en maakte het compleet, een mooie afsluiter van onze laatste dag in Italie. Ik heb er all in all toch een goed gevoel over, veel mooie dingen gezien, en vandaag was het echt helemaal genieten. 

Morgen, donderdag, vertrekken we hier en gaan naar Frankrijk en verwachten zaterdag thuis te zijn. 

 Donderdag 30 september

Vanmorgen opgestaan, ontbeten, ingepakt, dat was niet veel nu we op die rare plaats stonden, en wij waren om half 10 op weg. 

 Op weg om Italie te verlaten, op weg naar huis. 

We hebben alles over de snelweg gedaan, alhoewel dat de eerste 100 km echt niet snel was, we hebben rond Genua een paar grote files gehad, altijd door de overal aanwezig zijnde wegwerkzaamheden, we hebben geen 10km kunnen rijden zonder afsluitingen en baansveranderingen en files. Maar ja, we nemen ook de autostrade omdat die wegen beter onderhouden zijn, dan moeten we ook niet klagen als ze bezig zijn met het onderhoud, alleen, waarom kilometers en kilometers afsluiten voor 10 m werkzaamheden?

 Daarna ging het veel beter, nadat we een keer afscheid genomen hadden van de zee en richting Turijn reden. 

 Vanaf toen was de cirkel van Italie voor ons rond, we zaten weer op de weg waar we ook begonnen zijn, we reden ook langs Chionocco, 2,5 weken geleden onze eerste overnachting in Italie. 

 Het weer was toen niet slecht, nu prachtig blauw, de Alpen toonden zich op hun mooist, die bergen en bossen tegen die strakblauwe lucht. 

Tocht  dwars door de Alpen

 Om 15h reden we via dezelfde Frejustunnel Italie uit en waren weer in Frankrijk, om direct begroet te worden met nieuwe wegenwerken, er was dus niets veranderd.

Het weer was gelukkig ook nog steeds prachtig.

                                                       

 We reden eerst naar Chambery, waar we vorige keer na eindeloos rijden gas konden tanken en nu dus veiligheidshalve maar weer. 

Het plan was om door te rijden naar Annecy en daar te overnachten, puur uit nostalgie, we zijn er al een paar keer eerder geweest en hebben daar goeie herinneringen aan. 

Maar het was wel een stukje om, en we waren ondertussen wel behoorlijk moe dus het leek me slimmer om in Aix les Bains te stoppen, ook een meer, en op de route. 

Het meer van Aix les Bains

Eerst bij een gigantische carrefour boodschappen gedaan, dat was toch wel heel wat luxer dan in Italie waar er amper supermarkten waren, en dan zeker met een veeeel beperkter aanbod.

We zijn nu lekker tekeer gegaan met lekkere patés, en rillettes, en paté en croute en kaas, en stokbrood, en wijn, een echt frans avondeten. 

Bij het meer was een mooie camperplaats dus wij daar naar toe, het was niet duidelijk aangegeven dus het was even zoeken maar we kwamen er dan toch. We moesten ons aanmelden en betalen via een zuil, dat probeerden we maar dat lukte dus niet. Op dat moment had ik echt iets van: Italie all over again, slecht aangeduid en automaten die niet werken. Iemand die er al stond kwam zeggen dat de zuil al een maand kapot was, maar je moest het nummer bellen. Dat probeerde ik maar ik kreeg geen verbinding.

Toen had ik het helemaal gehad, niet weer van zulke onzin. We draaiden om en reden naar een camping 2km verder. Daar was het vol, en niet echt heel gezellig, maar wel een vriendelijke jongen, eindelijk weer iemand die ik kon verstaan. We kregen het laatste plaatsje, hoezo einde van het seizoen?, alles is vol?!  Het is alweer een rare plaats maar het kon ons niets meer schelen, we wilden staan, eten en slapen. Het was half 7 dus het was een lange dag geweest.

 Dus hier staan we nu, naast een muur van een huis waar ik zelfs in de keuken kan binnen kijken, en de weg en vlak daarachter nog een camper. 

Maar we staan, we hebben heerlijk gegeten van onze franse specialiteiten, wijntje erbij, een St Nicolas de Bourgeuil dan nog, Sanne haar wijn, en we kwamen weer wat bij. 

 Het werd wel heel snel koud en vochtig door de bergen om ons heen, dat zijn we niet meer gewend… dus warme kleren aangetrokken en om 20h zaten we binnen in de camper, die is wel nog lekker warm.

Morgen wordt weer zo’n saaie dag, enkel kilometers maken om thuis te raken. 

We hopen in Luxemburg te raken en dan van daar uit zaterdag thuis te zijn, maar het is nog een eind, we zien wel, het hangt ook van het verkeer af, en hoe Jan zich voelt.

 Maar we rijden naar huis, het wordt tijd, nog nooit zolang van huis geweest. Het is goed geweest, maar nu willen we echt alleen nog maar thuis zijn. 

 Vrijdag 1 oktober

 Vanmorgen opgestaan en ontbeten en we hadden het KOUD. De hemel was wel blauw, maar de zon zat nog achter de bergen en het bleek 9 graden te zijn. Tja, dan zouden we het thuis ook niet in ons hoofd halen om dan buiten te ontbijten. Jan probeerde daarna nog wat sigaretten te rollen maar hij had moeite omdat hij zo aan het bibberen was. 

 Snel ingepakt, er stond toch bijna niets buiten, en om iets over 9 waren wij op weg voor een lange dag rijden. 

Met wat moeite kwamen we op de peage en zijn daar de hele dag niet meer af geweest, we scheurden langs Lyon, Dijon, Beaune, de Beaujolais streek met namen als Nuits St Georges, Troyes, allemaal bekende namen. Het was niet al te druk op de weg, we hebben gen file gezien, en konden dan ook goed opschieten, ook heerlijk dat de wegen hier breder zijn dan in Italie, dat rijdt een stuk ontspannener. 

 Het was 840km tot thuis, en eerst was het plan om daar de helft van te rijden. Maar het ging zo goed dat Jan liever vandaag al het grootste stuk reed, en dan morgen minder. Reims was dan het beoogde doel. 

 Op zich was het natuurlijk vrij saai, honderden kilometers over de autostrade, het weer was nog steeds mooi maar het was absoluut niet warm, en dat werd het ook niet meer, en hoe noordelijker we kwamen hoe bewolkter het werd. 

 Ik begon alvast een camping uit te zoeken rond Reims en vond er een nog 50km verder bij Laon, richting huis. 

Die had geweldige reviews, pas overgenomen door een jong enthousiast koppel met grootse plannen om het op te knappen. Een kleine camping, 16 ruime plaatsen, in het groen, en een overdekt verwarmd zwembad, en een restaurant, en een broodjesservice, kortom, echt helemaal ons ding. 

 We kwamen om half 5 aan op de camping, we waren toen nog maar 200km van huis, en Jan voelde zich nog redelijk fris. Als die mensen niet in ons huis gezeten hadden dan waren we doorgereden tot thuis. 

We werden vriendelijk ontvangen, er bleek nog plek genoeg dus we installeerden ons, en zijn toen gaan zwemmen in het prachtige zwembad, waar we helemaal alleen zaten, het was echt zalig, echt bijkomen na zo’n lange dag rijden. Daarna een heerlijke warme douche genomen, het sanitair was het volgende dat ze gingen aanpakken maar voor ons was dit al een verademing, ruime douches waar je tegelijk je spullen in kwijt kon, lekkere straal en heerlijk warm. 

Binnenzwembad van camping a la Point, in Bourg et cumin

 Het was ondertussen gaan regenen en we besloten om toch het restaurant van de camping te proberen, het was gewoon veel te koud om buiten te zitten. 

 En wat een succes was dat, echt de perfecte afsluiter van de vakantie, we hebben de hele vakantie nog niet zoooo lekker gegeten. Het was een bavette, een dik stuk biefstuk, met gekaramelliseerde sjalotjes, en zalige frietjes en pepersaus, echt perfect gebakken met een korstje en roze vanbinnen, we konden er niet over uit hoe lekker het was. 

Nog een dessert genomen ook, Jan een flan met rum rozijnen, en ik een sorbet van perenijs met poire william, sterke drank die dan ook behoorlijk sterk was.

Het was allemaal geweldig en ik heb de chef mijn complimenten laten overbrengen. Ze kwam ook zelf uit de keuken toen we afrekenden en ik heb het dan nog eens persoonlijk gezegd ook. 

De hele geweldige maaltijd met drank was iets van 45€, en we hebben 50 gegeven. Zo lekker gegeten voor zo weinig geld, echt een succes. 

 Ondertussen is het aan het regenen, niet hard maar toch behoorlijk aan het druppelen. 

 Morgen dus echt naar huis, we staan hier ongeveer recht onder Mons, en zijn van plan om niet over de autostrade via Lille te rijden maar recht naar boven. Het zou een drie uur rijden zijn binnendoor. We hebben dus alle tijd want die mensen vertrekken morgen, en ik schat dat als we om 14h thuis zijn dat ze dan net weg zijn. 

Dan zijn we precies 4 weken weg geweest, nog nooit zo lang van huis weg geweest, zaterdag 4 september om 14 h vertrokken, en zaterdag 2 oktober om 14h thuis komen. 

 Tenminste, dat is het plan. 

 Dan zal het verlies van onze lieve kleine Tommy ook pas echt doordringen, door de vakantie is dat wat verdrongen geweest. 

Het laatste plekje van de vakantie voordat we weer in ons eigen bed gaan slapen

 Zaterdag 2 oktober

 De laatste dag, opgestaan onder een donkergrijze lucht maar gelukkig niet zo koud als gistermorgen. 

 Dankzij de broodjesservice van de camping hadden we een verse baquette en croissants. In Italie hebben we ‘s morgens echt nooit vers brood gegeten, alleen 2x croissants, dus dit was wel eens lekker. 

 Heel erg op ons gemak ingepakt, we hadden toch tijd, we vertrokken iets over tienen en dan was het de bedoeling om recht naar boven te rijden, naar Mons, wat een 120 km zou zijn.

Alleen, zowel de Tom Tom als google maps wilden ons over de snelweg sturen, de andere kant op, dus het duurde even voor we de goeie weg naar boven hadden gevonden van uit Laon. 

 Het was een typische route national, als je achter een vrachtwagen zat had je pech want inhalen was bijna niet mogelijk. 

En in elk dorpje afremmen want daar mocht je maar 50, en iedereen hield zich daar behoorlijk aan, dus wij ook, en er waren veel dorpjes. 

 Maar daardoor kropen we wel vooruit, het schoot echt niet op. 

We hadden wel tijd, maar niet het geduld, maar ja, we zaten er op en moesten er op verder. 

De gps stuurde ons ook nog raar, 2x een shortcut over hele rare kleine boerenweggetjes, enfin, we waren blij toen we het bord van Belgique zagen staan. 

 We waren er, nog even 60 km en we waren thuis. 

Dat ging op zich ook weer niet vlot, bij Mons moesten we eerst naar Doornik, en toen weer over allerlei kleine baantjes richting Ronse, ipv de gewone weg naar Ronse te nemen, we hadden allebei iets van: we zitten 30 km van huis en we hebben geen idee waar we ergens zitten.

Ronse hebben we dan niet meer gezien want we reden weer over boerenweggetjes en door dorpjes tot we eindelijk, eindelijk bij Brakel uitkwamen, bekend terrein, hoera. 

 Eerst maar bij de Colruyt gestopt, het is zaterdag en we veronderstelden dat de ijskast wel leeg zou zijn, dus er moest toch wat ingeslagen worden. 

Ook eindelijk gas getankt, doordat dat in Frankrijk zo’n probleem is was dat al van in Chambery geleden. 

 En toen was het zo ver, de laatste 10km naar huis. Om kwart over 2 kwamen we aan, werkelijk precies 4 weken weg geweest, tot op het uur. 

 Het was heel heel raar om thuis te komen, alles was keurig in orde, sommige dingen op een andere plaats natuurlijk, maar dat is normaal en ook geen probleem. 

Maar ik weet niet wat er was, we hadden het allebei, alles was bekend en leek tegelijk vreemd, en dat heeft een hele tijd geduurd, we liepen eigenlijk wat verdwaasd rond.

 Jamie lag op de bank maar keurde ons geen blik waardig, die was weer beledigd, pas na 2h deed hii weer gewoon en sprong op schoot toen we buiten zaten te roken, als vanouds. 

Eerst de boodschappen maar opgeruimd, en de ijskast van de Nimbus leeg gehaald, en wat was in de machine gestopt, de post gesorteerd, er lag nog een boete uit Frankrijk van 5 september, de tweede dag, tja, dat is niet onmogelijk. 

 Ondertussen begint het langzaamaan weer wat gewoon te zijn om thuis te zijn, en in een bank te hangen bv, al weken niet meer gedaan… 

 Ik heb ondertussen eens berekend hoeveel km we hebben gedaan sinds ons vertrek op 4 september, en dat was toch wel stevig, in totaal 5.812 km! 

Een hele prestatie, zowel van Jan als van de Nimbus, en dat soms onder hele moeilijke omstandigheden, op die smalle bochtige bergweggetjes, en dat drama bij de Amalfi kust met al dat verkeer en super smalle bergweggetjes.

 Helemaal zonder schade is het niet, dankzij die stomme poort in Ascoli Picenza, maar als je bedenkt dat Jan verschillende keren met slechts centimeters overschot door straatjes en langs geparkeerde auto’s heeft moeten laveren, dat de wegen daar sowieso veel smaller zijn, berekend op kleine Italiaanse autootjes en niet op campers, dan is het een klein wonder dat het bij dat ene deukje is gebleven en er niets ergers is gebeurd. 

 We zijn weer thuis! Wel heel moe en alles moet nog wat doordringen, maar we zijn veilig thuis! 

 Het trieste nieuws is dat we ondertussen dode Tommy hebben gevonden. Jan vond dat het raar rook in het waskot en dacht aan ratten en ging op onderzoek uit en vond dus Tommy. Voor zover wij weten heeft hij never nooit achter de wasmachine gelegen, hij is daar echt gekropen om te sterven, en was nu een maand dood. Ik heb hem niet meer gezien, Jan was flink en heeft het allemaal gedaan, hem ingepakt in zijn eigen draagzak van toen hij klein was en waar hij de laatste weken ook altijd op heeft gelegen.

Het was geen leuke ontdekking maar we waren toch blij dat we hem sowieso gevonden hebben, en dan nog snel, nu hij nog in redelijke staat was, en dat hij toch binnen gestorven is en niet ergens in het veld. Nu kunnen we hem netjes begraven in de tuin, waar al meerdere katten hem voor gegaan zijn.

 

 Nabeschouwing

 Nu we rustig thuis zijn hebben we het gevoel dat we in 1 klap van de zomer in de herfst zijn terecht gekomen, gietende regen sinds een uur na thuiskomst…, maar nu hebben we de tijd gehad om alles eens te laten bezinken, want op het moment zelf waren er zoveel indrukken, zou ik de volgende samenvatting willen maken.

 Ik ben heel lang bezig geweest met de planning, had me op heel veel verschillende dingen verheugd en keek erg uit naar de reis.

Een week of 2 voor vertrek las ik op een campersite een reactie van iemand die letterlijk zei: vandaag verlaten we opgelucht Italie, dit land ligt ons echt niet.

En dat heeft veel in mijn hoofd gespeeld deze vakantie, want ja, ik heb ook heel vaak gezegd: dit land ligt mij niet.

Voor veel mensen is het hun droomland, zon en zee en veel moois te zien, en dat is absoluut waar, maar de vele minpunten, zoals de erbarmelijke staat van de wegen, de smalle wegen, het gebrek aan parkings voor zowel auto’s, die dan maar overal op en vooral in de weg gaan staan terwijl de wegen al zo nauw zijn, als voor campers die helemaal nergens kunnen staan en als er al parkings voor campers zijn liggen die kilometers buiten de stad, maar daar waren we wel allang blij mee. Dan vooral het totale gebrek aan info en uitleg, dingen die zonder boe of ba afgesloten of niet bereikbaar zijn, als er al borden zijn enkel in het Italiaans, behalve in het meer toeristische Toscane of Cinque Terre, automaten die niet werken of die enkel in het Italiaans zijn zodat we de instructies niet kunnen lezen, verkeersborden die raar geplaatst staan zodat je nooit zeker bent naar waar je moet, of die te laat staan zodat je er al ingedraaid bent, verschillende keren gebeurt, hoe vaak we niet verkeerd zijn geweest en hebben moeten draaien op onmogelijke plaatsen. De minimale kleine douches waar je je kleren buiten moest laten en je dan ook buiten moest afdrogen en aankleden, wat ik raar vond. Frustrerend vooral ook was de bedroevende bereikbaarheid, wifi /internet dat niet of nauwelijks werkte, en hoe vaak ik niet onderweg iets op wilde zoeken maar gewoon geen bereik had, het totale gebrek aan efficiëntie en de rare logica bij dingen die wel geregeld waren, zoals de websites die geen of foute informatie gaven, adressen van hun eigen website die gewoon niet klopten. 

Het viel ook op dat er maar weinig supermarkten zijn, en dan nog maar kleintjes en met beperkte sortering, daaraan zie je dat het geen rijk land is, maar vooral, wat ik nog het ergste vond: het is zo vuil. Overal, overal ligt vuilnis, langs de kant van de weg, blikjes, plastic, hele vuilniszakken, parkings waar we even wilden staan die letterlijk als stort gebruikt werden, overal plastic afval, in de winkels nog steeds overal plastic zakjes die dan weer langs de kant van de weg terecht komen. En de (meeste) Italianen zijn ook niet echt vriendelijk, ik heb de indruk dat ze toeristen meer als een noodzakelijk kwaad zien, een bron van inkomsten maar verder willen ze ze liever niet zien en Engels is een taal waar de meeste niets van willen weten, zelfs de meeste jonge mensen spreken geen woord, wat me toch wel verbaasd heeft. Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat het meeste hiervan vooral geldt voor het duidelijk armere zuiden, het vuil, de staat van de wegen, dat was daar allemaal extremer dan in het rijkere en toeristischere noorden. 

 Daar staat tegenover dat het een prachtig land is, met prachtige landschappen en vergezichten, dat we schitterend weer gehad hebben, ook al werd er elke keer opnieuw slecht weer voorspeld voor de komende dagen, elke keer viel dat weer geweldig mee, en eigenlijk hebben we nog nooit een vakantie gehad met zulk mooi weer, zo vaak opgestaan onder een strakblauwe lucht, eigenlijk maar 1 zwaarbewolkte dag, 2 lichtbewolkte dagen en verder meestal schitterend weer of wat sluierbewolking, dus dat was geweldig.

We hebben prachtige dingen gezien, de verschillende schattige stadjes met hun superkleine straatjes en steegjes, met veel planten in potten, de prachtige uitzichten, op de stad en op de zee. We hebben geweldige campingplaatsen gehad, de een met nog mooier uitzicht dan de andere, verschillende keren direct aan zee of toch aan het water gestaan, dus dat kan ook van mijn bucketlist geschrapt.

De zee was zalig om in te zwemmen, we hebben genoten van de rust in het naseizoen, op sommige plaatsen dan, dat scheelde enorm per regio.

Polignano was mooi, Locrotando was prachtig, Alberobello was leuk, grappig om op het uiterste zuidelijkste puntje in Punta Ristoli te staan, Pompeii was indrukwekkend, het plein van het dorpje Pianillo aan de Amalfikust was heerlijk om te zitten en te genieten, de natuurfenomenen van Rocca Vecchia, Saturnia, Fonti di Lavoni en de Caldara de Maiziano prachtig om te zien, Ptigliano was leuk, de zonsondergang in Levanto en tenslotte Cinque Terre was helemaal super.

Het is dus echt wel een hele mooie vakantie geweest met verschillende hoogtepunten, we hebben veel lekkere Italiaanse ijsjes gegeten, en we mogen echt niet klagen, we hebben toch veel gedaan en gezien en genoten. Als ik de foto's zo bekijk dan is het echt een prachtige reis geweest, waar we heel veel mooie en bijzondere dingen gezien hebben en dan nog onder de geweldige blauwe luchten. 

Het was een prachtige reis alleen niet de droomreis die ik me had voorgesteld op basis van mijn planning, daarvoor is er teveel mislukt en niet doorgegaan, door Italiaanse omstandigheden zal ik maar zeggen.

 Dus: Italie is een prachtig land met veel bijzondere dingen en schoonheid die je alleen wel moet vinden, het heeft prachtig weer, maar vooral het armere zuiden is niet echt geschikt om met een camper rond te trekken.

5812 km gereden waarvan een deel door Frankrijk. Dit was de route door Italie. 

Lees ook mijn andere reisblogs